İnsan kendine sormalı ara sıra,
Ben niye geldim bu dünyaya.
Bu güne kadar ne yaptım,
Ne yapmalıyım bundan sonra.

Gülmek, eğlenmek hakkın,
Gezdin, gördün, dolaştın,
Servetine servet de kattın!
Düşün, insanlık adına ne yaptın?

Ya elinden tutmalısın bir garibin,
Ya merhemi olmalısın bir yarenin,
Ya da zekatını vermelisin bilginin.
Sevmeli, gülmeli, güven vermelisin.

Ecir Uğur Küçüksille

Hayranım! Her konuda konuşabilene,
Sahip olup yarım yamalak bilgiye!
Cahil cesareti bu olsa gerek,
Düşünmüyor ne durumdayım diye!

Bilmeyenler kulak kesilip dinliyor,
Bilenler içinden kıs kıs gülüyor.
Konuşmasını alkislarla bitirince,
Gururlanıyor! Kendine güveni artıyor!

Bu zamanda böyleleri değer görüyor,
Kendini olmayacak yerlere koyuyor.
Yürüyen bir egoya dönüşüp,
Saatli bomba gibi dolaşıyor.

Ecir Uğur Küçüksille

An oluyor diyorum ki!
Vur kafandaki tüm sorunlara bir tekme!
Söyle içine attıklarını hakedenlere.
Bırak onlara dert olsun,
Onlar düşünsün,
Sen için için kendini yiyeceğine.
Belki deli derler bana,
Belki terkederler sıra sıra.
Aman olsun be!
Ömür dediğin altı üstü bir çıra,
Başlıyorsun bir ucundan yakmaya,
Anlamıyorsun ne zaman gelivermiş sonuna!
Değmez! Değerini bilmeyenler için,
Hayatına acı katmaya.

Ecir Uğur Küçüksille

Yazık! Koltuğundan güç alanlara,
Yazık! Menfaat için takla atanlara,
Yazık! Ünvanla adam oldum sananlara,
Yazık! Hayatını bir hiç uğruna harcayanlara.

Yazık diyorum, diyoruz da,
Şöyle bir bak kimin umurunda!
Herkes hayatından memnun,
Bir yılan onu ısırmadıkça!

Ecir Uğur Küçüksille