Kimi para üstüne kurdu hayatını,
Kimi menfaat için çok can yaktı,
Kimiyse herkese yukardan baktı,
Hepsini bir virüs aldı köşeye attı.

Göremedikleri bir canlıdan kaçıyorlar,
Sevdiklerine dokunmaktan korkuyorlar,
Dört duvar arkasına saklanıp,
Sadece camdan bakabiliyorlar.

Oysa paraları herşeyi satın alıyordu!
Makamları istediklerini yaptırıyordu!
Egoları kimseyi yanlarına yaklaştırmıyordu!
Şimdi, yepyeni bir dünyaya merhaba diyorlar!

Ecir Uğur Küçüksille

Ne kadar da sıkı sarılıyoruz hayata!
Koşuşturmakla geçiyor günler sağa sola.
İhmal ediyoruz ailemizi ve sevdiklerimizi,
Sitem sözlerini duyunca onlardan,
Kurtarıyor bizi “zaman olmuyor” kelimeleri!

Oysa zaman oluyor başka her şeye,
Sadece önem sıramız farklı!
Yetişiyoruz da her yere,
Saklanıyoruz onların derin hoşgörüsüne.

O hiç düşünülmeyen gün geliyor,
Kayıveriyor onlar ellerinin arasından.
Ah ediyorsun, vah ediyorsun, keşke diyorsun,
Ama geçen günleri geri getiremiyorsun.

Ne mi oluyor?
Bir gün aynı şikayetleri sen ediyor,
Aynı cevabı sen alıyorsun!

Ecir Uğur Küçüksille

Ne çok hüzün sığdırdım bir ömre,
Ağlasam mı, gülsem mi bilemedim.
Hep yükledim olanları kadere,
Elbet geçer diye bugünlere geldim.

Bazen, zamansız gidenlerle savruldum,
Bazen, düşüncesiz insanlarla.
Hepsi, beni benden etti!
Şu halim, onlardan geriye kalan.

Hayata küskünlüğüm de hüznün eseri,
Alnımdaki merdivenler de!
Ne yapsam kurtulamıyorum,
Silinmez izler bıraktılar bende.

Ecir Uğur Küçüksille

Ne yana baksam hüzün,
Ne yana baksam gözyaşı.
Gülmekten utanır mı insan?
Düşünür oldum gülmeden önce!

Bir tarafta dermansız hastalıklar,
Bir tarafta açlık, sefalet içinde insanlar,
Bir tarafta vurdum duymaz topluluklar!
Oysa ,böyle hayal etmiyordum geleceği ben.

Dürüst bulmak zor, ilişkiler karmakarışık!
Herkesin doğrusu farklı, toplum darmadağınık!
Şimdi, gelecek tüneli uzun ve karanlık!
Yok ucunda ufak da olsa bir ışık!

Ecir Uğur Küçüksille