Ayrılalı uzun yıllar geçti,
Yerine kimseleri koyamadım.
Bende kalan tek resmini,
Başucumdan bir an olsun ayıramadım.
Kısarak baktığın gözlerini,
Dudaklarına kondurduğun gülümsemeyi,
Ve yanaklarında beliriveren gamzeni,
Rüyalarımdan hiç çıkaramadım.
Nereye baksam sen,
Nereye gitsem sen.
O gitti dönmeyecek diye,
Deli gönlüme anlatamadım.
Ecir Uğur Küçüksille
Hep güneşi aradım yıllarca,
Yıldızları gösterdiler, dönüp bakmadım!
İdealimdi ulaşmak ona,
Neler söylediler umursamadım!
Şimdi ne yıldızlar var elimde,
Ne de ulaşabildim güneşe!
Başımı ellerimin arasına aldım,
Düşünüp, ah çekiyorum maziye!
Ecir Uğur Küçüksille
Sen güldün ben ağladım,
Her gün karalar bağladım.
Neden diye sordular da,
Utandım kimselere anlatamadım.
Aslında hiç sevmediğini,
Beni elinde oyuncak ettiğini,
Sonra da terkedip gittiğini,
Utandım kimselere anlatamadım.
İnanmadım söylediklerinde,
Kıskanıyorlar dedim içimden bir de!
Şimdi gidip haklısınız diye,
Utandım kimselere anlatamadım.
Sen mecnunsun ben derbeder,
Bilmem bir ömür böyle nasıl geçer?
Gözlerimde kalmadı artık fer,
Utandım kimselere anlatamadım.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne eğilir ne bükülür,
Ne de geri döndürülür.
Sohbetlere meze olur,
Ardından gözyaşı dökülür.
Hoyratça harcanır gençlikte,
Hatırlanır yaş gelince elliye!
Pişmanlıklar sıralanır zihinde,
Hüzün dolar düşündükçe kalplere.
Bilinir de değişmez asırlardır,
İnsanlar yapar, unutulur sanır!
Zaman derler onun adına,
Ne unutur, ne de yanına bırakır!
Ecir Uğur Küçüksille
Ağlamak mı zor gülmek mi?
Yoksa her ikiside mi?
Duygularını ifade edebilmek,
Hissettiğinde olduğu gibi.
Şen kahkahalar atabilmek,
Ya da ağlayabilmek hıçkıra hıçkıra.
Hiç kimseyi umursamadan,
Haykırabilmek sonsuzluğa.
Bir kere geliyorsun dünyaya,
O demiş bu demiş takma kafana.
En önemli sensin bu hayatta,
Gül, ağla, gönlünce yaşa.
Ecir Uğur Küçüksille
Canım ülkemde, yıllar geçtikçe anlamını kaybeden iki cümle olduğunu düşünüyorum. “Üniversiteyi kazandım.” ve “Üniversite mezunuyum.”…
Gülmeye mecalim yok,
Öyle dertliyim ki!
Anlat rahatlarsın diyorlar,
Söylesem anlmazlar ki!
Böyle diyorum da…
Belki bu sefer deyip,
Başlıyorum her seferinde sohbete.
Hiç sekmiyor!
Onlar da başlıyor esnemeye!
Demiştim diyemiyorum,
Çeviriyotum konuşmayı başka yöne.
Bürünüyorum sessizliğe,
Çekiliyorum usulva köşeme.
Diyorum yaşıyorsun yanlış devirde,
Zten herkesin derdi çok kendince.
Bırak şikayet etmeyi,
Yaşa ne varsa kendi içinde.
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE
Bakan görmüyor,
Gören susuyor,
Konuşan doğru söylemiyor,
Bir dünya ki riyadan kırılıyor.
Sorsan alem pirüpak,
Yok hayatlarında hiç kabahat.
Bakıyorsun toplum huzursuz, kalmadı ahlak,
Gördüklerin söylenenlerle tezat.
Sözde herkes şikayetçi,
Ama yok kimsede düzelsin gayreti!
Hep başkasından bekleniyor,
Oysa, bireyler önce kendisini düzeltmeli!
Ecir Uğur Küçüksille
Gülü de sensin dikeni de,
Kasırgası da sensin meltemi de,
Gündüzü de sensin gecesi de,
Bir dünya kurdum, sadece seninle.
Her sabah sana uyanmak,
Gün boyu sende nefes almak,
Ve seninle rüyalara dalmak,
İşte bu benim için yaşamak.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne kadar da sıradanlaştırdık her şeyi,
Hiçbir şeyin değeri kalmadı artık!
Okumak, liyakat, alın teri…
Tozlu raflardaki yerini aldı artık.
Haydi diyoruz herkes okula,
İster anla ister anlama!
Vereceğiz mutlaka diploma,
Eğitimi de bitirdik, sona geldik artık!
İş bil bilme farketmez,
Dayın varsa sırtın yere gelmez!
En güzel koltuklar senden esirgenmez,
“Hak etmek” kelimesini sözlükten kaldırdık artık.
Herkes işin kolayında,
Hele bir de geliyorsa para!
Helal haram kimin umurunda,
Gözümüz hiçbir şeyi görmüyor artık.
Ecir der ki böyle sürmez bu devran,
Hepsi temel toplumu ayakta tutan!
Sen belki geçtin ama sorumlusun sonrasından,
Uyan insanoğlu uyan, çocuklarından utan!
Ecir Uğur Küçüksille