Şehir sessiz,
Şehir sensiz,
Sokaklar puslu,
Ben çaresiz.

Yürüdüğüm yollar karanlık,
Pusu kurmuş her köşeye yalnızlık,
Gönül gözümdün, her adımda korkuyorum,
Söyle, ne zaman bitecek bu ayrılık ?

Yokluğunda bu şehir boğuyor beni,
Her şey, herkes üstüme geliyor sanki.
Eğer buysa yaşamak dedikleri,
Yaşıyorum adeta bir yabancı gibi.

Ecir Uğur Küçüksille

Devir değişti,
“İnsanlık” bir kelime sadece!

İçin kan ağlarken gülümseyebilmeyi,
Sinirliyken susabilmeyi,
Zor zamanlarda sabredebilmeyi,
Öğrenmelisin dostum.

Devir değişti,
Kimsenin kimseye yok tahammülü!

Yüzün asık gezersen,
Ağzına geleni söylersen,
Her şeyden şikayet edersen,
Kalabalıklar içinde yalnız kalırsın dostum.

Devir değişti,
Saç teline bağlı bütün ilişkiler!

Tebessüm etmezsen gerilir,
Susmasını bilmezsen incelir,
Memnun olmazsan kopuverir,
Ne olduğunu anlamazsın dostum.

Devir değişti,
İyisi mi, beklenti içine girmeden yaşa!

Ecir Uğur Küçüksille

Her ne kadar sana git desem de,
Kalbim sus diyor, yalan söyleme.
Ardından bakarken yaşlı gözlerle,
Gitme, sensiz yapamam diyemedim.

Diyemedim de pişmanım bin kere,
Koyamadım kimseleri yerine.
Şimdi sigaramı her tüttürdüğümde,
Yanıyorum yokluğunda geçen günlere.

Günler günleri kovalıyor sensiz,
Gönül pınarım kuruyor sevgisiz.
Ben geçmişle hesaplaşırken,
Ümit ufkum kararıyor, çaresiz.

Ecir Uğur Küçüksille

Herkes adil olmanı istiyor,
Ama, kendi lehine!
Herkes taraf olmanı istiyor,
Bertaraf olma diye!

Sorma diyorlar, sorgulama!
Evet de yeter, takma kafana.
Biz senin yerine de düşündük!
Durma, devam et hayatına.

Bunu söyleyenler adil sözde!
Güç sarhoşları, gözlerine inmiş perde.
Onlar doğruluğun elçisi!
Geri kalan herkes yanlış peşinde.

Bitmeyen bir hegemonya bu,
Asırlardır süregelen.
Menfaatlerin buluştuğu,
Toplumu küçük parçalara bölen!

Ecir Uğur Küçüksille