Nasıl bir toplum olduk biz?
İliklerimize kadar gömüldük siyasete!
Ne kutsalımız kaldı ne değerlerimiz,
Hepsini alet ettik siyasete!
İş bulmak siyasetle,
Hakkını aramak siyasetle,
Şifa bulmak siyasetle,
Eğitim siyasetle,
Menfaat bile siyasetle,
Onsuz nefes alamaz olduk biz.
Herkes şikayet ediyor da bundan,
Dilde bunların hepsi inan.
Kimse kapısını kapatmıyor,
Hep aralık bırakıyor,
Yalan vallahi yalan!
Ecir Uğur Küçüksille
Kaçıyorum artık tanıdığım kalabalıklardan,
Bilmediğim kalabalıklarda yalnız olmayı tercih ediyorum.
Beni yoran insanları istemiyorum çevremde,
Yavaş yavaş uzaklaşıyorum onlardan.
Sorumluluğum gereği devam etmek zorunda olduklarım var bir de,
Kendilerine karşılıksız emek harcadıklarım!
Kendilerinden sadece görevlerini yerine getirmesini beklediklerim!
Onları da ben görevimi bitirince uzaklaştıracağım çevremden!
Beni ben olduğum için seven, arayan, soran insanlar istiyorum,
Sıkıldım menfaat temelli ilişkilerden!
Yoksa, hiç kimse olmasın daha iyi!
Sonra ben üzülüyorum, dert ediyorum kendime!
Baştan bitsin her şey,
Herkes sahte kalabalıklarla mutlu olsun,
Ben yalnızlığımla!
Ecir Uğur Küçüksille
Fırtınalı gecelerde sığındığım liman,
Zor günlerde uzandığım dal,
Sıkıntımda beni neşelendiren ses,
Hayatım, herşeyimsin benim.
Müptelan oldum senin,
Düşünmeden bir an edemediğim.
Beni benden alan gözlerin,
İlham kaynağı dizelerimdeki her kelimenin.
Seninle gülüyor, seninle ağlıyorum,
Gönül bahçemi sevginle suluyorum,
Varlığında hayat buluyorum,
Seni her şeyden çok seviyorum.
Ecir Uğur Küçüksille
Olur da gelirsin diye,
Kapımı çalarsın diye,
Gözyaşımı silersin diye,
Erkenden kalkıyorum.
Pencerenin perdesini açıp,
Sokağın başına bakıp,
Gülcemalini görürüm diye umutlanıp,
Heyecandan ölüyorum.
Gün geceye dönünce,
Ümitler tükenince,
Sensizlik canıma tak edince,
Bir sigara tüttürüyorum.
Efkar başıma vurunca,
Göz kapaklarım ağırlaşınca,
Bel bağlayıp rüyalara,
Yastığa başımı koyuyorum.
Uyku girmiyor gözlerime,
Düşünmeden edemiyorum işte!
Söyleyemiyorum kimselere,
Kederimden ölüyorum.
Ecir Uğur Küçüksille