Önce para mutluluk getirir dediler,
Sonra paranın alabileceği varlıklarla mutluluk vadettiler.
Herkes bunlar uğruna koşup çırpınırken,
Onlar oturup gülerek seyrettiler!
Biliyorlardı ikisinin de onları mutlu etmeyeceğini.
Bu uğurda ömürlerini harcarken,
Ya sağlıklarını kaybedeceklerini,
Ya da ömürlerinin tükeneceğini!
Hiç kimse bir kez olsun durup bakmadı,
Hedefine odaklanmıştı!
İstedi hep daha fazlasını,
Hep ulaşamayacağını!
Derken geçip gitti yıllar,
Değişmedi, uyanmadı insanoğlu,
Bitmek tükenmek bilmeyen isteklerinin kurbanı oldu…

Ecir Uğur Küçüksille

Bir keman olsam,
İşlesem duygularımı ince ince yüreğine.
Bir tambur olsam,
Anlatsam sevgimi tok sesimle.
Bir kanun olsam,
Haykırsam aşkımı tüm dünyaya, ruhları titreten melodimle.
Ve ömrüm seninle sürüp bitse,
Bir müzik gibi dingin ve huzurlu…

Ecir Uğur Küçüksille

Bulduğumuz her boşluğa bina dikelim durmadan,
Hiç yeşil kalmasın çevrede aman!
Yarın doğa öcünü almaya başladığı zaman,
Betonları kemiririz açlıktan.

Dört duvara verdiğimiz milyonlar,
Etmez ne bir ağaç ne de bir avuç toprak.
Kıtlıkta paralarımızı sayarız,
Midemiz sırtımıza yapışık,
Bir avuç pirinç arayarak!

Ecir Uğur Küçüksille

Ne çok yancı var toplumda,
Sülük gibi yaşıyorlar hayatta!
Ne zaman bir başarı olsa,
Sahip çıkıyorlar hemen ona!

Bilgileri olmasa bile konudan,
İzlerler hep uzaktan uzaktan.
İş bitip sunulacağı zaman,
En başta yer alırlar utanmadan!

Hayat felsefesi onların yancılık,
Bütün duyguları yapmacık!
Uyguladıkları tek davranış;
Başarı varsa ben yaptım tamam!
Başarısızlıkta ben yokum, sorumluluk almam!

Ecir Uğur Küçüksille