Mektuplar vardı eskiden,
Gönülden yazılmış,
Buram buram özlem kokan cümleler içeren.
Kartlar vardı,
Kimi zaman özenli cümlelerle bayramlar kutlanır,
Kimi zaman sevgiliye aşk dolu sözler yazılırdı.
Şimdi,
Her şey yalan oldu!
Başında gönderilen kişinin isminin bile olmadığı!
Kendi duygularını içermeyen!
Sağdan soldan alınmış hazır mesajlar!
Ya da,
Yazmaya bile zahmet edilmeyen,
Resimli cümleler!
Sahi!
Ne ara bu kadar duygusuz olduk?
Ne ara insanlıktan bu kadar uzaklaştık?
Gerçi hepsi boş bu cümlelerin!
Okuyan herkes önce kafa sallayacak,
Sonra, ne diyor bu adam düşüncesiyle,
Bu çağda bunlar mı kaldı deyip hayıflanacak!

Ecir Uğur Küçüksille

İnsanlar birbirini kıskanıyor,
Kahkahasından!
Duruşundan!
Yaşamından!
Varlığından!
Kısaca içine girmeden, karşıdan!
Onun yerinde olmak istiyorlar.
Oysa her gün akşam oluyor,
Herkes evine dönüyor,
Ve kapısını kapatıyor.
O kapının arkasında neler yaşandığını, kimse bilmiyor!

Ecir Uğur Küçüksille

Küçük bir şehirde,
Küçük bir pazar yeri.
Son demleri pazarın,
Satıcılar kalan mallarını topluyorlar,
Müşteriler son alışverilerini yapmakta.
Yerlerde ezilmiş, düşüp parçalanmış sebze ve meyveler!
Gözlerden uzakta kuytu bir köşede,
Alnında hayatın çileli çizgileri belirmiş,
Masum yüzlü, altmışlı yılların başında,
Kendi halinde bir kadın dikkatimi çekti.
Elindeki yerden bulduğu parçalanmış kavunu,
Yine elleriyle kabuğundan ayırıp yemeye çalışıyordu!
Buz kestim o anda, öyle bakakaldım!
Çok yazı okumuştum, çok duymuştum,
Ama gözlerimle şahit olmak!
Daha çok etkiledi beni.
Aklımdan yüzlerce düşünce geçti o anda,
Kimi diyordu hepimiz sorumluyuz bu durumdan,
Kimi diyordu anlamıyoruz, anlamak istemiyoruz yokluktan,
Kimi de diyordu utanıyorum böyle yaşamaktan.
Bir anda birkaç kadın koşuşturup karpuz alıp koydu önüne,
Bir kadın para verdi eline,
O an için çare olmak istedi derdine.
Güldü o masum yüzüyle,
Ama hiçbiri kalıcı çözüm değildi derdine!
Utancımdan daha da arttı,
Şu koskoca toplum,
Sahip çıkamadı dedim kendi kendime,
Ne muhtaç olanına ne de fakirine!

Ecir Uğur Küçüksille