Dürüst, pısmış köşeye sus pus,
Çalan çırpan, mağrur geziyor!
Öyle bir zaman ki meyus,
Gördükçe gözlerim kanıyor.
Dürüst, adalet peşinde yorgun,
Sahtekar, adalet elinde, mecnun!
Toplum olan bitene suskun,
Yaşadıkça kalbim kanıyor.
Sözde hep vatan sevgisi,
Az vatanı gönülden seven!
Çok olsaydı kıymet bilen,
Geçer miydik bu günlerden?
Ecir Uğur Küçüksille
“Yüzü kızarmak” deyimi vardır, bilmem hatırlar mısınız? Hatta kanunlarda da “Yüz kızartıcı suç” ibaresi vardır. Artık, hem bu deyimin kullanılmasına hem de bu ibarenin kanunlarda olmasına gerek yok sanırım! Çünkü, şu yaşadığımız dönemde, ne insanların yüzü kızarıyor ne de neler neler yapılıyor da sonuçta bu ibare etkin kullanılıyor!
Ecir Uğur Küçüksille
Fiyatları görünce nutkum tutuldu,
Kalbimin atışı bankadan duyuldu.
Kredi var Kredi var diyor mesajlar,
Çek harca diyor içimin sesi.
Zamlara maaş dayanmaz,
Kredisiz yaşanmaz,
Bankayla oyun olmaz.
İnsanlar çıldırıyor zamlardan çıldırıyor,
Her gün cüzdanıma bir borçlu dadanıyor.
Borçlarımı ödeyeceğim bir gün, doğru.
Bekleyin sıranızı gelir belki yıl sonu!
Ecir Uğur Küçüksille
Affet beni annecim, dersi geçmek istedim,
Ecir denen hocayı inan hiç sevmedim.
Üzgünüm annecim, ben de gelmek isterdim,
Şimdi babama, bilmem ne diyeceğim.
Dersi geçerim desem,
Geçemem bilirim, ne etsem de
Eminim ne kadar dua etsen
Çalışmadıktan sonra ben
Beni bu hoca deli eder
Bela gibi çöktü üstüme
Ne kadar geçerim desem de
Olsam da biraz hayalperest
Bil ki ümit yok
Bil ki ümit yok
Affet beni annecim, dersi geçmek istedim,
Ecir denen hocayı inan hiç sevmedim.
Üzgünüm annecim, ben de gelmek isterdim,
Şimdi babama, bilmem ne diyeceğim.
Geçerim demem de,
Denedim kaç defa
Söz isteme
Bıraktım en baştan
Ümitlensem de
Çekemiyorum her sene baştan
Ama yok, sıkıldım artık
Başım belada bu adamla
Kusura bakma, beni ancak başka hoca paklar,
Bu adamla karanlık yarınlar
Artık hep başka bahara umutlar
Söyle bana söyle utanmam
Son umudum gideyim yaz okuluna
Başka okul, başka hoca, sil baştan
Güzel haberler vereyim eskiye inat
Bil ki ümit yok
Bil ki ümit yok
Ecir Uğur Küçüksille
O kadar değer verdim sevdim de seni,
Bir kez olsun gülüp, iyiyim demedin.
Görev edindim bir ömür derdin dinlemeyi,
Bir kez olsun senin de derdin var mı demedin.
Nefes sayısı belirsiz bir ömürdü benimki de,
O da insan, yükü vardır demedin.
Saçlarıma aklar düştü döküldü de,
İçine atma, söyle ne varsa demedin.
Sen üzgün, ben mutluydum sana göre,
Diyordun sahipsin her şeye.
Oysa hayat benzemez dikensiz güle,
Dikenler seni incitmesin demedin.
İşte geldim, işte gidiyorum sessizce,
Taş olsa çatlardı benim yerime!
Neler gördüm, hep attım içime,
Kimselere bir şey diyemedim.
Ecir Uğur Küçüksille
Geçen hafta sosyal medyada gezinirken şöyle bir söze rastladım. “Güzel şeyler zaman alır dedik, zaman güzel şeyleri aldı”. Bu sözün kime ait olduğunu araştırdım. Behzat Ç. dizisine ait olduğu söyleniyor ama emin olamadım. Her kime aitse beni çok derinden etkiledi.
Bu sözle beraber çok eskilere çocukluğuma kadar gittim desem yanlış olmaz sanırım. Çocukken hep büyümeyi isterdim. Hem çocukluğun hem de yaşadıklarımın etkisi büyüktü bunda. Yıllar geçtikçe dünya değiştikçe zamanla her şeyin çok daha iyi olacağına inandım hep! Ama, geldiğimiz şu noktada o yokluk yaşadığım dönemlerin ne kadar iyi ve huzurlu olduğunu düşünmeden edemiyorum.
Maalesef yaşadığımız şu zamanda, “İnsanlık” kavramı bitmiş ve her şey ayaklar altına alınmış durumda. İnsanım demeye utanır oldum! En son yaşadığımız Narin olayı, daha iki yaşında bir çocuğumuzun yaşamış olduğu olay, kadın cinayetleri, trafik magandalığı, rüşvet, kara para aklama, liyakatsizlik ve benzerleri. Tüm bunların belirli bir süre gündemde kalması ve unutulması. En kötüsü de tekrarlanan bu olayların sonradan sıradanlaştırılması! Her seferinde aynı döngünün tekrarlanmasını görmek ve bunu seyretmek beni kahrediyor.
Şu yokluktan bahsettiğimiz, teknolojinin bu kadar ilerlemediği zamanda daha özgür ve mutluyduk. 80’li yıllarda rahmetli babam para kazanmayı öğrenmemiz için bizden simit satmamızı istemişti. Kardeşimle beraber yazın hafta sonları mahalle fırınından 10 simit alır satmaya çalışırdık. Mahalledeki komşularımız bizi desteklemek için simitlerimizden alırlardı, kalanı da çarşıda satar eve dönerdik. Kazandığımız para bizimdi ve biriktirirdik. Bu süreçte başımıza hiç bir olay gelmedi. Şimdi bunu kendi çocuğuma yaptırabilir miyim? diye düşünüyorum, ondan önce ben korkuyorum. Çocuklarımızı kapının önüne çıkarmaktan korkar olduk!
Eskiden, iyi iş sahibi saygın insanlara özenirdik çocuklar olarak. Şimdi çocuklar, sosyal medya fenomenlerine (İyi örnek olanları ayrı tutuyorum), kısa yoldan zengin olanlara özenir oldular! Onları örnek alıyorlar ve onlar gibi olabilmeyi amaçlıyorlar! Peki, biz ne yapıyoruz? Çocuklara örnek aldıkları için kızdığımız bu kişileri sosyal medyada kendimiz takip ediyoruz! Biz bunu yaptıktan sonra çocuklardan farklı bir yol izlemelerini nasıl bekleyebiliriz?
Eskiden, bir selamı esirgemezdik kimseden. Şimdi toplum olarak bölündük parça parça. Oncu, buncu, şuncu … Hak hukuk sadece sözde. Bizdense haklıdır değilse haksız! Bizdense bu iş onun olsun değilse olmaz! Liyakat sadece hayallerde.
Bu örnekleri çoğaltabilirim ama şu noktaya da değinmeden geçemeyeceğim. Tüm bu olaylar yaşanırken ve tekrarlanırken biz ne yapıyoruz! Sosyal medyayı açıp bir resim paylaşıyoruz veya birkaç cümle. Sonra, görevini yapmış komutan edasıyla köşemize çekliyoruz! Ne zamana kadar? Tekrar aynı olay yaşanana kadar! Ne değişiyor, hiçbir şey! Bu satırları okuyanların ne yapabilirim ki dediğini duyar gibiyim. Örneğin, gerekli önlemler alınıncaya ve kanunlara caydırıcı cezalar ekleninceye kadar gündemde kalmasını sağlayabiliriz. Sosyal medyada gündemden düşürmeyebiliriz. Düşünsenize depremden o kadar çok canımız yandı, hala akıllanmadık! Her seferinde aynı acıları yaşamaya, sonra unutmaya, tekrar yaşandığında paylaşmaya devam ediyoruz!
Uzun lafın kısası, zaman insanlığımızı alıp gitti bizden! En çok merak ettiğim konu da şu. Belki her şeyi yerine koyabiliriz ama kaybettiğimiz insanlığı tekrar kazanabilir miyiz?
Yazımı burada sonlandırıken, her şeyin gönlünüzce olması dileğiyle; sağlık, huzur ve mutluluk dolu günlerin sizlerle olmasını diliyorum.
15.09.2024
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE
Kaliteli bir hayatın en önemli unsurlarından biri de huzurdur. Günümüz koşullarında huzur arıyorsanız, yapmanız gereken en önemli şey hayatınıza insan detoksu uygulamaktır.
Ecir Uğur Küçüksille
Merhaba, bugün yeni bir serüvene başlıyorum ve ilk yazımı sizlerle paylaşmanın heyecanını yaşıyorum. Eğer, beni biraz tanıyorsanız 1993 yılından bu yana amatörce şiir adına birşeyler karaladığımı ve bu karalamalarımı sosyal medyada ve web sitemde paylaştığımı biliyorsunuzdur. Bilmiyorsanız da bu vesile ile öğrenmiş oldunuz…
Ülkemizde okuma alışkanlığının giderek azaldığını göz önünde bulundurduğumuzda aslında bugüne kadar yazdıklarımın çok da okunmadığını ve duygularımı paylaşmada başarılı olmadığını söylemenin yanlış olmadığını düşünüyorum. 1993 – 2017 yılı arasında yazdığım şiirlerimi 2017 yılında kendi imkanlarım ile bir kitap olarak bastırdım. Kitabevi, sanırım 100 adet kitabı da bana ücretsiz olarak gönderdi ve geri kalanı kitabevi tarafından satışa sunuldu. Birçok kişi bu aşamada benden imzalı kitap istedi ve mümkün olduğunca elimdeki kitapları isteyenlere ulaştırmaya çalıştım. Belirli bir süre sonra benim hediye ettiğim kitapları ikinci el kitap sitelerinde satılık olarak gördüm. Bu da ister istemez beni incitti! Bu arada kitabı satın alarak destek olan arkadaş ve öğrencilerime de bir teşekkür etmeden geçmem çok ayıp olur.
Aslında yukarıdaki paragrafta da belirttiğim gibi okuma ve sunulan eserlere değer verme konusunda pek iyi değiliz. Bütün bu yaşadıklarıma rağmen hala şiir yazıp paylaşmayı da bırakmadım. Bu noktada şunu farkettim. Bazı düşüncelerimi şiirle ifade etmem mümkün değil. Niye bunları küçük yazılar halinde paylaşmamayım dedim. Yani, yine uslanmadım!
Şiirlerimi paylaştığım sitemdeki ilk yazıda ve kitabımın önsözünde de ifade etmeme rağmen hala aynı mesajları almam dolayısıyla burada tekrar yazmamın faydalı olduğunu düşünüyorum. Şiirlerimde olduğu gibi yazılarımda da ifade ettiğim her şey sadece benim yaşadıklarıma atıf vermemekte. Yaşadıklarımın yanında; etrafımda yaptığım gözlemler, bir yakınımın yaşadığı olaylar, toplumda duyduğum bir ifade ve benzeri durumlar da hem şiirlerimde hem de yazılarımda yer alacaktır. Bu nedenle eleştirilerinizi ve görüşlerinizi yazarsanız bu durumu dikkate almanızı rica ediyorum.
Yazılarım yaşanmışlıklar ve yaşanacaklar üzerine olacaktır. 1987 yılında 11 yaşında babamı kaybettim. O zamandan beri yaşadıklarımın etkilerini hala üzerimden atabilmiş değilim. Özellikle insan ilişkilerine yönelik birçok şey bulabileceksiniz yazılarımda. Yaklaşık 26 yıldır çalışma hayatındayım. Yöneticilik de yaptım, çeşitli çalışma ortamlarında da bulundum. Buralardan elde ettiğim gözlem ve tecrübelerim de olacak yazılarımda. Yaşadığım bazı örnek olayları da satır aralarında bulabileceksiniz. Tüm bunları kimseyi incitmeden elimden geldiğince anlatmaya çalışacağım.
Yazıyı bu cümleyi görene kadar sabırla okuduysanız, bazılarınızın yine boş işlerle uğraşıyor kim okuyacak ki bunları dediğinizi duyar gibiyim… Benim amacım birkaç kişinin de olsa hayatına dokunabilmek. Belki bir belki üç belki de on kişiye duygu ve düşüncelerimi aktarabilmek. Birkaç kişinin ruhuna dokunabilmek, bazı duygulara sadece kendilerinin sahip olmadığını ve onlarla beraber aynı duygulara sahip olan başkalarının da olduğunu hissettirebilmek.
Umarım başarılı olabilirim ve az da olsa okuyanların duygularına tercüman olabilirim. İlk yazımı burada sonlandırırken, her şeyin gönlünüzce olması dileğiyle; sağlık, huzur ve mutluluk dolu günlerin sizlerle olmasını diliyorum.
30.08.2024
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE
Geçse de aradan selamsız yıllar,
Yüreğinde bir köz, derinlerde yanar.
Alevlenmek için zaman kollar,
İlk aşk derler adına, her gönül tadar.
Onunla geçen gençlik çağıdır,
Ne zaman maziye bakılsa hatırlanır,
Gözlerde birkaç damla yaş bırakır,
İlk aşk derler adına, şiirler yazılır.
Unuttum, geçti gitti dersin,
Ummadığın bir anda görür, titrersin!
Gidip konuşmaya cesaret edemezsin,
İlk aşk derler adına, istesen de silemezsin!
Ecir Uğur Küçüksille
Günümüzde insanların toplumsal ilişkilerindeki düşüncesi şöyle:
Sen beni ara sor hatta arada pohpohlamayı da ihmal etme! Ben seni işim düşünce ararım!
Ecir Uğur Küçüksille