Neyi savunduğunu bilmeyenlere mi yanayım,
Ne söylediğini bilmeyenlere mi?
Ağızları torba değil ki kapatayım!
Canım ülkem, bitmeyen sevdam,
Bu haline nasıl dayanayım?

Okumamış cahillere mi yanayım,
Okumuş cahillere mi?
Çocuk değiller ki oturup anlatayım!
Canım ülkem, bitmeyen sevdam,
Bu haline nasıl dayanayım?

Aklını kiraya verenlere mi yanayım,
Bilip de umursamayanlara mı?
Uyanmak istemiyorlar ki kaldırayım!
Canım ülkem, bitmeyen sevdam,
Bu haline nasıl dayanayım?

Söylüyor da herkes bittik diye,
Sadece konuşmak nafile!
Vatana sahip çıkmalı dört el ile!
Vatansızlık ölüme denktir, biline!
Canım ülkem, bitmeyen sevdam,
Bu haline nasıl dayanayım?

Ecir Uğur Küçüksille

Ne ben eski benim,
Ne de dünya eski dünya.
Çok şey beklemeyin benden,
Üzülüyorum, görüp yaşadıklarım yeter bana!

Hep uzattım yardım için elimi.
Önce uzanıp tuttular,
Sonra uçurumdan aşağı ittiler.
Ve arkalarını dönüp gittiler,
Hiçbir şey olmamış gibi.

Yok şimdi içimde, en ufak bir kıvılcım,
Ne benim ne de dünyanın geleceğine dair.
Belki yüzüm gülüyor ama,
Kalbimin dehlizleri yerle bir.

Ecir Uğur Küçüksille

Yol geçen hanı olmuş her yer,
Ne giren ne çıkan belli.
Ayaklar baş başlar ayak olmuş,
Ne hancı ne yolcu belli.

Herkes birbirinden korkuyor,
Ne dost ne düşman belli.
Ağızları bıçak açmıyor,
Ne doğru ne yanlış belli.

Dayısını bulan ben kralım diyor,
Ne güçlü ne zayıf belli.
Terazide, arkası olan ağır çekiyor,
Ne haklı ne haksız belli.

Ömrü planlamak mümkün değil,
Ne bugün ne yarın belli.
Para insanları baştan çıkarıyor,
Ne helal ne haram belli.

İnsan insanlıktan çıkmış,
Buna hayat denmez ki!
Dünya dünyalıktan çıkmış,
Konuşmakla düzelmez ki!

Ecir Uğur Küçüksille