Gün ışımış,
Yıldızlar, güneşe bırakmış yerini.
Ben mi?
Alaca karanlıktayım,
Yüreğim yangın yeri!
Çok su attım üstüne,
Ama halâ sönmedi!

Ecir Uğur Küçüksille

Birer birer geçip gidiyor hayattan,
Beni ben yapan öğrencilerim.
Her seferinde can kopuyor canımdan,
İçin için yanıyor yüreğim.

Her biri gencecik fidan,
Daha çok şey bekliyorlardı hayattan,
Göçüp gittiler evlatlarına doyamadan,
Hilal, Mürşide, Serdar, Ahmet, Akbulut.

Böyle mi olacaktı diyorum!
Efkârlanıyor, derin bir ah çekiyorum!
Yaşlı gözlerle maziye dalıp,
Hatıralarla avunuyorum.

Ecir Uğur Küçüksille

Ne çok ümit yüklenir,
Şu hayat trenine.
Hepsi ayrı bir mihenk taşı,
Bu yaşam serüveninde.

Her ümidin durağı ayrı,
Kiminde durur tren, ümitler yeşerir.
Kiminde geçer gider,
Geride gözler bırakır yaşlı.

Ümitle var olur insan,
Ümitle yaşar.
Bilinmez, hayat treni,
Hangi duraklarda konaklar.

Ecir Uğur Küçüksille

Dışarda bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor,
Geçiyorum pencerenin önüne, seyre dalıyorum.
Cama çarpan her damla,
Hayatımda bir anı temsil ediyor sanki.
Kayıp gidiyor penceremden, geçen zaman misali.
O günlere gidiyorum,
Keşke diyorum keşke!
Pişmanlıkla biten günleri durdurabilseydim,
Penceremden kayan damlaları durdurabildiğim gibi.
Sonra diyorum, yok çaresi!
Geçmişe dönüp bakmak,
Sadece mutsuz edecek seni.

Ecir Uğur Küçüksille.