Bugün günlerden sensizlik,
Sensiz geçen bilmem kaçıncı gün.
Yokluğunu yaşarken derinlerde,
Koparılan her takvim yaprağı,
Yeni bir gün daha ekliyor sensizliğe.

Bilmem ne kadar dayanır bu beden sensizliğe,
Her geçen gün eriyorum içten içe.
Ve tükenmiş umutlarla bekliyorum,
Seninle buluşmayı ebediyette.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Herkesin anne ve babasının kıymetini zamanında bilmesi dileğiyle.

Tarih 1 Mart 1987
Beraber kapatmıştık televizyonu İstiklal Marşıyla
Sonra da dalmıştım yanında derin bir uykuya
Gecenin karanlığını oğlum kalk diyen bir ses aydınlattı acıyla
Kalktım annemdi,
Baban şeker komasına girdi diyordu telaşla
Kalktım, anlamaya çalıştım 11 yaşın verdiği şaşkınlıkla
Sonra olmadı uyandıramadık babamı, annem ve kardeşimle ne yaptıksa
Annem koş çabuk dedi, babanın doktorunu ara
Merdivenlerden koşarak indim aradım doktoru, telefonu kapalıydı ama
Sonra dayımı aradım geldi arabasıyla
Seni alıp götürdüler hastaneye bir battaniyenin arasında
Farkında değildim ama
Bu son görüşümmüş seni aslında
Hayata gözlerini yummuşsun daha hastane yollarında
Yıllardır yokluğun içimde kapanmayan bir yara
O gün aklıma geldikçe gözlerim yaşla dolar hala
Bu dünyada birbirimize doyamadık ama
Ebedi istirahatgahta buluşmak dileğim hep dualarımda.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Hayatta, mümkün değil her zaman haklı olmak
Mutlaka gerekli düşünüp empati yapmak
Sanırsan fikrinden dönmeyi alçalmak
Çok zor olur kaybettiklerini kazanmak.

Ecir Kücüksille

Ne kadar kolay yapılanı yıkmak,
Harcanan tüm emekleri yok saymak.
Sanki hiçbirşey yokmuş gibi,
Temelden herseyi yeniden kurmak.

Kolay erişilmiyor istenen noktaya,
Ne cefalar çekiliyor bu yolda.
Hepsi boş oluyor, unutuluyor
Şu kadir kıymetin bilinmediği dünyada.

Ecir Uğur Küçüksille