Canım ülkemde, yıllar geçtikçe anlamını kaybeden iki cümle olduğunu düşünüyorum. “Üniversiteyi kazandım.” ve “Üniversite mezunuyum.”…

Gülmeye mecalim yok,
Öyle dertliyim ki!
Anlat rahatlarsın diyorlar,
Söylesem anlmazlar ki!

Böyle diyorum da…
Belki bu sefer deyip,
Başlıyorum her seferinde sohbete.
Hiç sekmiyor!
Onlar da başlıyor esnemeye!

Demiştim diyemiyorum,
Çeviriyotum konuşmayı başka yöne.
Bürünüyorum sessizliğe,
Çekiliyorum usulva köşeme.

Diyorum yaşıyorsun yanlış devirde,
Zten herkesin derdi çok kendince.
Bırak şikayet etmeyi,
Yaşa ne varsa kendi içinde.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Bakan görmüyor,
Gören susuyor,
Konuşan doğru söylemiyor,
Bir dünya ki riyadan kırılıyor.

Sorsan alem pirüpak,
Yok hayatlarında  hiç kabahat.
Bakıyorsun toplum huzursuz, kalmadı ahlak,
Gördüklerin söylenenlerle tezat.

Sözde herkes şikayetçi,
Ama yok kimsede düzelsin gayreti!
Hep başkasından bekleniyor,
Oysa, bireyler önce kendisini düzeltmeli!

Ecir Uğur Küçüksille

Gülü de sensin dikeni de,
Kasırgası da sensin meltemi de,
Gündüzü de sensin gecesi de,
Bir dünya kurdum, sadece seninle.

Her sabah sana uyanmak,
Gün boyu sende nefes almak,
Ve seninle rüyalara dalmak,
İşte bu benim için yaşamak.

Ecir Uğur Küçüksille

Ne kadar da sıradanlaştırdık her şeyi,
Hiçbir şeyin değeri kalmadı artık!
Okumak, liyakat, alın teri…
Tozlu raflardaki yerini aldı artık.

Haydi diyoruz herkes okula,
İster anla ister anlama!
Vereceğiz mutlaka diploma,
Eğitimi de bitirdik, sona geldik artık!

İş bil bilme farketmez,
Dayın varsa sırtın yere gelmez!
En güzel koltuklar senden esirgenmez,
“Hak etmek” kelimesini sözlükten kaldırdık artık.

Herkes işin kolayında,
Hele bir de geliyorsa para!
Helal haram kimin umurunda,
Gözümüz hiçbir şeyi görmüyor artık.

Ecir der ki böyle sürmez bu devran,
Hepsi temel toplumu ayakta tutan!
Sen belki geçtin ama sorumlusun sonrasından,
Uyan insanoğlu uyan, çocuklarından utan!

Ecir Uğur Küçüksille