Bir gülüşünle mest ettin,
Bir bakışınla aldın beni benden.
MŞimdi hayallerimi süslüyorsun,
LEy kendi şen, kalbi gülşen.

Talibim gülşeninde bahçıvan olmaya,
Gonca gülleri derip, budamaya.
Gönül bahçeni sevgimle sulayıp,
Ömrüne ömür katmaya.

Ecir Uğur Küçüksille

Küçük bir kız çocuğu,
Tabutun hemen yanıbaşında!
Elindeki kitabı musalla taşına koymuş,
Seslice dua okuyor.
Sordum, kim dedim?
Kızı dediler!
Annesi yanıbaşında yatıyor!
O bütün dirayetiyle duasını okuyor,
Etraftaki kalabalığı umursamadan.
Ne kadar büyük yıkım diyorum içimden,
Bir an dalıp gidiyorum,
Kendime geldiğimde yaşla doluyor gözlerim.
Kendimi zor tutuyorum ağlamamak için.
Bitirince duasını hızla uzaklaşıyor.
Kurtulamıyorum etkisinden!
Sıra cenaze namazına gelince,
Yine beliriveriyor safların yanında.
Bıraksam kendimi,
Saatlerce ağlayacağım.
Kalbime akıtıyorum göz yaşlarımı,
Akan birkaç damlayı silmeye çalışıyorum.
Namaz bitiyor, imam helallik istiyor,
Yandan yine o küçük kızın sesi yükseliyor,
“Helal olsun” diyor.
Bir kez daha titriyor bedenim!
Daha fazla dayanamıyor,
Ne yüreğim ne de gözlerim.

Ecir Uğur Küçüksille

İnsan işte!
Bazen içi daralıyor,
Boynunu büküyor,
Eşinden dostundan bir merhaba bekliyor.

Sonrası, sükut-u hayal!
Boşa çıkıyor tüm ümitleri,
Çalmıyor kapısını kimse,
Tek çalan, hafifçe esen seher yeli.

İnsan işte!
Bırakamıyor medet ummayı.
Zaman o zaman değil!
Kendi kendine yetme zamanı.

Ecir Uğur Küçüksille