Her yerde adalet,
Her zaman adalet.
Bir kez bundan saparsa millet,
Sonu hep felaket, sonu hep felaket.
Bir direktir toplumu ayakta tutan,
Zalime karşı mazlumu koruyan.
Bir kez taviz verilirse bundan,
Sonu hep felaket, sonu hep felaket.
Hep güçlüden yana olursa adalet,
Kimse etmez kanunlara riayet.
Düzen bozulur kalmaz emniyet,
Sonu hep felaket, sonu hep felaket.
Ecir Uğur Küçüksille
Bireyler arasında güven köprüsü inşa etmek uzun ve zorlu bir süreçtir. Ama, bu köprüyü yıkmak bir anlık hataya bakar ve tekrar kurmak imkansızdır.
Ecir Uğur Küçüksille
Gün günden iyi gelmiyor,
Herkes endişeli gelecekten!
İnsanlar ya siyah ya beyaz diyebilmek istiyor,
Ama, yoruldular hep gri görmekten!
Kısacık bir ömür için,
Çok mu beklentileri!
Gerçekleşmesinden vazgeçtiler!
İstiyorlar, gönüllerince hayal edebilmeyi!
Ecir Uğur Küçüksille
Hep güçlünün yanında olanlar,
Kendini akıllı sananlar!
Dışarıdan bakınca,
Ne kadar da zavallılar!
Olamaz kendi fikirleri,
Olsa da, söylemeye yok izinleri!
El pençe divan dururlar!
Yanlarında olunca efendileri!
Küçük efendi zannederler kendilerini,
Taklit etmeye çalışırlar hareketlerini!
Oldum sanırlar! Konuşurlar da ileri geri,
Bilmezler yerin dibine girdiklerini.
Efendileri kadardır değerleri,
Kullanılmaya müsaittir karakterleri!
Güç el değiştirince!
Degişiverirler gücün köleleri!
ECİR UĞUR KÜÇÜKSİLLE
Hayat vuruyorken beni yerden yere,
Sen de terkedip gitmiştin birden bire.
Zaten yaralıydım, sendeliyordum,
Yıkılmıştım, aldığım bu son darbeyle.
Şimdi haber göndermişsin ellerle,
Dönmek istiyormuşsun yaşlı gözlerle.
Seviyor beni, affeder diyormuşsun,
Bekliyorum onu ilk buluştuğumuz yerde.
Olmaz güzelim, bakamam gözlerine,
Aklıma gelir terkedip gidişin, alamam nefes.
Açtığın yara kapanmamış, hala kanarken,
Kalmadı bende ne sevgi ne de o eski heves.
Ecir Uğur Küçüksille
Sanki and içmiş insanoğlu,
Doğayı harap edip yok etmeye!
Beton dikiyor her gördüğü boşluğa!
Zehir atıyor utanmadan toprağa!
Balta vuruyor keyfi için ormana!
Sonra doğal afetler oluyor,
Yaptıkları hiç gelmiyor aklına!
Bilmiyor ki doğayla savaş yapılmaz,
Doğa geri alır hepsini eninde sonunda!
Ecir Uğur Küçüksille
Derse çok azı gelir,
Gelenlerin ekserisi sessizdir,
Sadece yazılanı geçirir!
Soru sormamak adettendir!
Kim bunlar demeyin,
Tabiki benim ögrencilerim.
Kalpleri kadar temiz kağıt verirler sınavda!
Öğrenmektir amaçları,
Takılmazlar hiç notlara!
Yük olmak istemezler hocalarına!
Kim bunlar demeyin,
Tabiki benim ögrencilerim.
Ecir Uğur Küçüksille
Çiçekten çiçeğe dolaşırken kalbim,
Bir heves olduğunu bilemedim.
Şimdi seni ilk gördüğüm yerdeyim,
Belki geçersin diye, bekliyor bekliyorum.
Radyoda çalıyor sevdiğin şarkı,
İçime işliyor her bir notası.
Bitmesin diye bir gece yarısı,
Sözlerini mırıldandıp, ağlıyor ağlıyorum.
Serseri gönlüm bilmedi kıymetini,
Başımda eserken kavak yelleri.
Şimdi dönüp andıkça maziyi,
Doldurup bir kadeh, içiyor içiyorum.
Ecir Uğur Küçüksille
Yarış atı çocuklar sanki,
Koşturuyorlar bir sınavdan diğerine.
Bir kaç saatte verdikleri cevaba göre,
Karar veriliyor kaderlerine!
Bu sınavlar için verilen eğitim,
Verilen şıklardan doğru olanı bulabilmek!
Koskoca yetişme çağı boşa geçiyor,
Ne mümkün, çocuklardan çok şey beklemek!
Hasta olmak yasak!
Heyecanlanmak yasak!
Stres yapmak yasak!
Kısaca, insan olmak yasak!
Çocuklardan istenene bak!
Ecir Uğur Küçüksille
Ne zaman güzel, boynunu eğmemiş,
Bir çiçek görse insanoğlu,
Önce, koklamak için yaklaşır.
Sonra, birer birer yapraklarını koparır,
Her geçen gün, çiçek solar ve yıpranır.
Bakar, çiçek boynunu bükmüş!
Güzellikten eser kalmamış!
Koparır, bir kenara fırlatır!
Sonra ne mi olur?
Yeni çiçek aramaya başlanır!
Ecir Uğur Küçüksille