Özlem yüreğimi paramparça etmişken,
Vuslat hasretiyle yanıp kavrulurken,
Posta kutumda bir mektup gördüm,
Bir ümit koşup aldım hemen.

Okudum tümünü bir nefeste,
Kah ağladım kah güldüm yeri geldiğinde.
Hele yazdığın o son cümle,
Beni bende aldı gördüğümde.

Geliyorum diyorsun ayın on beşinde,
Bileti aldım bineceğim gece on ikide,
Bekle beni 6 numaralı peronda AŞTİ’de,
Öpücük kondurmuşsun sonuna bir de!

Bundan büyük müjde mi olur!
Seven gönül yerinde nasıl durur!
Seni beklerken geçen her an,
Hafta olur, ay olur, yıl olur.

Ecir Uğur Küçüksille