Umut pazarı olmuş koca dünya,
Olmayan ümitler tezgahlarda!
O kadar acımasız ki satıcılar,
Vicdan kalmamış, yürekleri kapkara.

Öyle ümitler satılıyor ki tezgahlarda!
Koşuyor insanlar ufacık bir ihtimal uğruna.
Karşılığında istenen fedakarlık, para!
Duyunca inanamıyor kimse kulaklarına.

Herkes eleştiriyor da bu pazarı,
Düzen böyle olunca!
İşi düşenin hep ilk durağı,
Hiç boş kalmıyor umut pazarları.

Ecir Uğur Küçüksille

Arkamdan konuşup, iftira atanlar,
Başkalarını doldurup, üzerime salanlar,
Her yaşanan olaydan beni sorumlu tutanlar,
Hepsi düşünmekten aciz zavallılar.

Ecir Uğur Küçüksille

Ölümün soğuk nefesini hissettin mi hiç?
Boğazında kelimeler düğümlendi mi hiç?
Yarınından endişe edip ağladın mı hiç?
Bunları yaşamadıysan, beni yargılayamazsın!

Bundan sonra böyleyim ben,
Söylüyorum içime dert etmeden,
Beğenmeyen çekip gitsin çevremden,
Yeterince zalimi çok taşıdım bilmeden.

Ecir Uğur Küçüksille

Dedikodudan zaman buldukça,
Ayak kaydırma planları yapmadıkça,
Birinin koltuğunda gözümüz olmadıça,
Çalışmaya çalışıyoruz işte!

İki evrak hazırlayınca yorularak,
İki imza atınca homurdanarak,
Sağa sola dönüp hayıflanarak,
Çalışmaya çalışıyoruz işte!

Üretmeden devamlı konuşarak,
Akşama kadar devleti kurtararak,
Atarak, savurarak,
Çalışmaya çalışıyoruz işte!

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Bir gülüşünle mest ettin,
Bir bakışınla aldın beni benden.
MŞimdi hayallerimi süslüyorsun,
LEy kendi şen, kalbi gülşen.

Talibim gülşeninde bahçıvan olmaya,
Gonca gülleri derip, budamaya.
Gönül bahçeni sevgimle sulayıp,
Ömrüne ömür katmaya.

Ecir Uğur Küçüksille

Küçük bir kız çocuğu,
Tabutun hemen yanıbaşında!
Elindeki kitabı musalla taşına koymuş,
Seslice dua okuyor.
Sordum, kim dedim?
Kızı dediler!
Annesi yanıbaşında yatıyor!
O bütün dirayetiyle duasını okuyor,
Etraftaki kalabalığı umursamadan.
Ne kadar büyük yıkım diyorum içimden,
Bir an dalıp gidiyorum,
Kendime geldiğimde yaşla doluyor gözlerim.
Kendimi zor tutuyorum ağlamamak için.
Bitirince duasını hızla uzaklaşıyor.
Kurtulamıyorum etkisinden!
Sıra cenaze namazına gelince,
Yine beliriveriyor safların yanında.
Bıraksam kendimi,
Saatlerce ağlayacağım.
Kalbime akıtıyorum göz yaşlarımı,
Akan birkaç damlayı silmeye çalışıyorum.
Namaz bitiyor, imam helallik istiyor,
Yandan yine o küçük kızın sesi yükseliyor,
“Helal olsun” diyor.
Bir kez daha titriyor bedenim!
Daha fazla dayanamıyor,
Ne yüreğim ne de gözlerim.

Ecir Uğur Küçüksille

İnsan işte!
Bazen içi daralıyor,
Boynunu büküyor,
Eşinden dostundan bir merhaba bekliyor.

Sonrası, sükut-u hayal!
Boşa çıkıyor tüm ümitleri,
Çalmıyor kapısını kimse,
Tek çalan, hafifçe esen seher yeli.

İnsan işte!
Bırakamıyor medet ummayı.
Zaman o zaman değil!
Kendi kendine yetme zamanı.

Ecir Uğur Küçüksille

İnsan kendine sormalı ara sıra,
Ben niye geldim bu dünyaya.
Bu güne kadar ne yaptım,
Ne yapmalıyım bundan sonra.

Gülmek, eğlenmek hakkın,
Gezdin, gördün, dolaştın,
Servetine servet de kattın!
Düşün, insanlık adına ne yaptın?

Ya elinden tutmalısın bir garibin,
Ya merhemi olmalısın bir yarenin,
Ya da zekatını vermelisin bilginin.
Sevmeli, gülmeli, güven vermelisin.

Ecir Uğur Küçüksille

Hayranım! Her konuda konuşabilene,
Sahip olup yarım yamalak bilgiye!
Cahil cesareti bu olsa gerek,
Düşünmüyor ne durumdayım diye!

Bilmeyenler kulak kesilip dinliyor,
Bilenler içinden kıs kıs gülüyor.
Konuşmasını alkislarla bitirince,
Gururlanıyor! Kendine güveni artıyor!

Bu zamanda böyleleri değer görüyor,
Kendini olmayacak yerlere koyuyor.
Yürüyen bir egoya dönüşüp,
Saatli bomba gibi dolaşıyor.

Ecir Uğur Küçüksille

An oluyor diyorum ki!
Vur kafandaki tüm sorunlara bir tekme!
Söyle içine attıklarını hakedenlere.
Bırak onlara dert olsun,
Onlar düşünsün,
Sen için için kendini yiyeceğine.
Belki deli derler bana,
Belki terkederler sıra sıra.
Aman olsun be!
Ömür dediğin altı üstü bir çıra,
Başlıyorsun bir ucundan yakmaya,
Anlamıyorsun ne zaman gelivermiş sonuna!
Değmez! Değerini bilmeyenler için,
Hayatına acı katmaya.

Ecir Uğur Küçüksille