Yazık! Koltuğundan güç alanlara,
Yazık! Menfaat için takla atanlara,
Yazık! Ünvanla adam oldum sananlara,
Yazık! Hayatını bir hiç uğruna harcayanlara.

Yazık diyorum, diyoruz da,
Şöyle bir bak kimin umurunda!
Herkes hayatından memnun,
Bir yılan onu ısırmadıkça!

Ecir Uğur Küçüksille

Sağ gözümü sol gözüme muhtaç etmesin rabbim,
Elim ayağım tutuyorken alsın emanetim,
Görmesin evladım, eşim, dostum düşmüş halim.
Kalmasın ardımda bıraktığım dert izlerim.

Bu sözleri duyan diyor daha gençsin!
Diyorum, yok ki bir saniye sonrasından haberim!
Çok zor muhtaç olmak ele güne,
Baktırmasın rabbim kimseyi,
Bir gitse diye gözlerime!

Ecir Uğur Küçüksille

Hayat kocaman bir tiyatro sahnesi ve her an milyarlarca oyun oynanıyor. Eğer bu oyunlara gerekli tepkiyi göstermezseniz, hayatınız boyunca figüran olursunuz ve sadece şikayet ederek bir ömrü geçirirsiniz.

Ecir Uğur Küçüksille

Güvendiklerin boş çıkınca,
Güce ulaşanlar bozulunca,
Ego zehri etrafını sarınca,
Kaç ordan, sakın durma!

İster kaçtı desinler,
İster arkandan söylensinler.
Sen kendinden emin ol,
Bırak onları büyük hesaba.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

İnsanoğlu hayatta neler neler yaşıyor,
Bunlar için çesit çeşit bahaneler üretiyor.
Nazar diyor!, kader diyor!
Bir kez olsun geçmişini hatırlamıyor.

Kimi zaman hırsına yenik düşüyor,
Elinde olanla yetinmiyor!
Bir fazlasını elde etmek için koşarken,
Ömrünün sonuna geliveriyor!

Kah menfaat için güce tapıyor!
Kah aklını kiraya verip düşünmüyor!
Gün gelip bunlardan başı yanınca,
Ah vah deyip feveran ediyor.

Orda burda neden arayıp,
Gerek yok için için kahrolmaya.
Önce kendine bakmalı insan,
Bakmalı yaptıklarına, yaşadıklarına!

Ecir Uğur Küçüksille

Metruk bir evde,
Köhne bir odada,
Kırık bir sandalye,
Çatlak bir pencere ve ben.
Gelen bir müzikle irkiliyorum birden.
Yalnızlık senfonisi bu,
Öyle içli, öyle derinden.
Oturuyorum bir köşeye,
Dayıyorum sırtımı duvara.
Duyduğum her nota,
Alıp götürüyor beni uzaklara.
Kah tebessüm beliriyor dudaklarımda,
Kah göz yaşım akıyor damarlarıma.
Zaman su gibi geçiyor,
Bakmışım karanlık çökmüş odama.
Ah yalnızlık senfonisi diyorum,
Çal, hiç dinme kulaklarımda.

Ecir Uğur Küçüksille

Ne aklım alıyor,
Ne vicdanım el veriyor,
Kulaklarımda “anne lütfen ölme” sesi!
Sanki durmadan çınlıyor,
Yüreğim bitkin, kan ağlıyor.

Yazmak istiyorum kelimeler yetmiyor,
Cümleler kifayetsiz kalıyor.
O kadının son sözleri,
O çocuğun feryadı,
Gözlerimden damla damla yaş olup süzülüyor.

Bu kaçıncı cinayet,
Bu kaçıncı felaket,
Hepsi bir bir unutuluyor!
Bir sonrakinde gündem oluyor!
Yıkıldım, dayanamıyorum artık,
Dilim insanım demeye utanıyor.

Ecir Uğur Küçüksille

Kime güveneceğini şaşırıyor insan,
Konuşurken kelimeleri cımbızla seçiyor.
İçten geçenler farklı konuşulanlardan,
Arkasını dönüp yürümeye korkuyor.

Sırtında en az bir bıçak herkeste,
Soruyor insanlar seninki kaç tane!
Toplum o kadar kanıksamış ki!
İhanet tozlu raflardan inmiş vitrinlere!

Bir köşede söylediğin kelime,
Üç olup kulağına geliyor diğer köşede!
Ararken uzaklara gitmiyorsun artık,
İlk olarak bakıyorsun yakın çevrene!

Uzak dursan sen suçlusun,
Yanına alıp gezsen sen suçlu!
Ne günlere kaldık Allahım,
Ne olacak bu insanoğlunun sonu!

Ecir Uğur Küçüksille

Düşün başlamadan önce konuşmaya,
Tart söyleyeceklerini iyice kafanda.
Belki kolay dökülür kelimeler dilinden ama,
Yok bir yol onları geri almaya.

Bir kelime bin çorap örer bazen başına,
Anlam vermeye çalışırsın olanlara,
Aklın başına gelir anlarsın da sonra,
Yok öyle değil der, çırpınırsın boşuna.

Ecir Uğur Küçüksille

Para için doğa öyle yok ediliyor ki, bir gün kazanılan paranın harcanabileceği bir dünya olmayacak!!!

Ecir Uğur Küçüksille