Yalnız, herkesten ve herşeyden uzak,
Bütün zaman senin,
Alabildiğince yeşillik uzanıyor önünde,
Sadece kendine karşı sorumlusun, düşünsene!
Ne rahatsız eden ve hırslı bakışlar,
Ne gereksiz tartışmalar,
Ne de her şeye yetişmek için koşuşturmalar,
Sakin ve stresten uzak, düşünsene!
Hayali bile güzel,
Hiçbir zaman gerçekleşmese de!
İnsan hayallerle yaşarmış,
Haydi sen de hayal etsene.
Ecir Uğur Küçüksille
Bugün, eşim dostum çok diye güvenme!
Sağda solda büyük söz söyleme!
İnsanlar menfaat için her yerde, herkesle,
En zor gününde, kalırsın tek başına orta yerde.
Ben kimim, benden ne menfaati olacak deme!
Saf duygularınla hareket etme!
Zaman öyle bir zaman ki!
Ulaşıyorlar senin üzerinden menfaat olan yere!
Yazık, ne ar kaldı ne de haya,
Bakamıyor kimse güvenle hayata.
İnsanlık koşuyor dört nala karanlığa,
Mübah oldu her şey, ulaşmak için sonuca.
Ecir Uğur Küçüksille
Bir elin verdiğini diğer el görmez dedik,
Ettiğimiz yardımı herkese gösterdik.
Komşusu açken tok yatan bizden değil dedik,
Komşumuzun bırakın açlığını, kim olduğunu bile bilmedik.
Alan var alamayan var, ayıp dedik,
Sosyal medyada yedik, içtik.
Öksüzü yetimi gözetmeliyiz dedik,
Onlarla karşılaşınca aldırış etmedik.
Haram yemek günah dedik,
Haram yiyeni baş tacı ettik.
Para bugün var yarın yok dedik,
Para için birbirimizi yedik.
Zekat versek fakir kalmaz dedik,
Vermemek için bahaneler ürettik.
İbadet Allah ile kul arasında dedik,
Araya girmek isteyenleri kabul ettik.
Kısacası hep söyledik,
Ama gerçekleştiremedik.
Dünyayı düzeltmek için,
Hiç çaba sarf etmedik.
Ecir Uğur Küçüksille
Neden bütün yollarım sana çıkıyor?
Neden düşüncelerim sende boğuluyor?
Neden hayalinle uykuya dalınca,
Gecelerim gündüze kavuşmuyor.
Sen kırdıktan sonra kalemimi!
Budur ruhumun ahvali.
Senden uzakta yapayalnız,
Yaşıyorum bir serseri misali.
Ecir Uğur Küçüksille
Gün ışımış,
Yıldızlar, güneşe bırakmış yerini.
Ben mi?
Alaca karanlıktayım,
Yüreğim yangın yeri!
Çok su attım üstüne,
Ama halâ sönmedi!
Ecir Uğur Küçüksille
Birer birer geçip gidiyor hayattan,
Beni ben yapan öğrencilerim.
Her seferinde can kopuyor canımdan,
İçin için yanıyor yüreğim.
Her biri gencecik fidan,
Daha çok şey bekliyorlardı hayattan,
Göçüp gittiler evlatlarına doyamadan,
Hilal, Mürşide, Serdar, Ahmet, Akbulut.
Böyle mi olacaktı diyorum!
Efkârlanıyor, derin bir ah çekiyorum!
Yaşlı gözlerle maziye dalıp,
Hatıralarla avunuyorum.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne çok ümit yüklenir,
Şu hayat trenine.
Hepsi ayrı bir mihenk taşı,
Bu yaşam serüveninde.
Her ümidin durağı ayrı,
Kiminde durur tren, ümitler yeşerir.
Kiminde geçer gider,
Geride gözler bırakır yaşlı.
Ümitle var olur insan,
Ümitle yaşar.
Bilinmez, hayat treni,
Hangi duraklarda konaklar.
Ecir Uğur Küçüksille
Dışarda bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyor,
Geçiyorum pencerenin önüne, seyre dalıyorum.
Cama çarpan her damla,
Hayatımda bir anı temsil ediyor sanki.
Kayıp gidiyor penceremden, geçen zaman misali.
O günlere gidiyorum,
Keşke diyorum keşke!
Pişmanlıkla biten günleri durdurabilseydim,
Penceremden kayan damlaları durdurabildiğim gibi.
Sonra diyorum, yok çaresi!
Geçmişe dönüp bakmak,
Sadece mutsuz edecek seni.
Ecir Uğur Küçüksille.
Gençliğimin baharında kondun gönül dalıma,
Tomurcuklar çiçek açtı varlığınla.
Senden sonra görmedim kış,
Batmadı güneş hayatımda.
Gülizarımın gonca gülüsün,
Neşe kaynağısın ömrümün.
Bilmem nasıl yaşarım,
Seni görmedigim bir gün.
Ecir Uğur Küçüksille
Rüzgarda savrulan sonbahar yaprakları misali,
Savruldu gönül sevda peşinde.
Boşlukta gezinen serseri bir kurşun gibi,
Yerleşti her seferinde ilk bulduğu kalbe.
Kimine kader dedi gönül,
Kimine nasip.
Gerçek mutluluğu bulamadı gönül,
Şimdi yapayalnız ve garip.
Git gönül git işine,
Düştüm seninle binbir derde.
Ne seçmeyi bildin, ne de sevmeyi,
Dur demedin bir kez bile.
Ecir Uğur Küçüksille