İnsan işte!
Bazen içi daralıyor,
Boynunu büküyor,
Eşinden dostundan bir merhaba bekliyor.

Sonrası, sükut-u hayal!
Boşa çıkıyor tüm ümitleri,
Çalmıyor kapısını kimse,
Tek çalan, hafifçe esen seher yeli.

İnsan işte!
Bırakamıyor medet ummayı.
Zaman o zaman değil!
Kendi kendine yetme zamanı.

Ecir Uğur Küçüksille