Bir insanı çok sevdiğiniz, değer verdiğiniz veya o insana minnet duyduğunuz zaman gözlerinize bir perde iner. Bu perde, yaptığı yanlışları görmenizi engeller ve sizin de bu yanlışlara ortak olmanıza neden olur. Herkesle aranızda mutlaka bir mesafe olmalı.
Ne gemiler demir atar bu limana,
Hepsi birbirinden habersiz.
Aylar yıllar burada kalırlar ama,
Düşünmezler neden bu liman bu kadar sessiz.
Her dışardan gören imrenir de onlara,
Bilmez neler oluyor o gemi kamaralarında.
Her biri adeta hayat dersi,
Gizemli hikayeler vardır yalnızlık limanında.
Herkes şikayet ediyor birşeylerden,
Kimi yokluktan kimi torpilden.
Bir elin parmaklarını geçmez,
Çözmek için çaba sarfeden.
Onlar da toplumdan dışlanır zaten!
Se mi kurtaracaksın devleti,
Bu düzen böyle gelmiş böyle gider,
Çok kurcalama zarar görürsün derler.
Çözmek isteyeni de yolundan çevirirler.
Evet sen çözeceksin bu sorunları,
Sen göstereceksin çözüm yollarını.
Ben sen o diye düşünülürse,
Daha çok bekleriz temiz yarınları.
Halkımın umrunda değil.
Bayrak için can veriyor Mehmedim,
Halkımın umrunda değil.
Sosyal medyada paylaşınca bir yazı,
Görevini yaptım deyip rahatlıyor!
Ondan sonra vur patlasın çal oynasın,
Mehmedim içim parçalanıyor.
Kimbilir şimdi hangi evlere ateş düştü,
Analar, babalar boynunu büktü.
Bir tarafta vatan için can verenler varken,
Ülkemin çoğu survivor seyredip güldü!
Yanıyor Mehmedim yüreğim,
Bu ülkede insanlık öldü.
Yanıyor Mehmedim yüreğim,
Bu ülke nasıl bu hallere düştü!