Güven, koca bir dağdı,
Yıkıldı gitti.
Saygı, ince bir çizgiydi,.
Silindi gitti.
Adalet, herkes içindi,
Güçlüden yana geçti.
İnanılan değerler sömürüldü gitti,
Tüm iyi niyetler kullanıldı bitti.
Haksızlığa herkes lal oldu, yüz çevirdi,
Kalmadı ümit yarına dair,
Soldu, tükendi!
Ecir Uğur Küçüksille
Hepsi birer matruşka insanların!
Yaşadığın her olayda,
İçlerinden farklı bir insan çıktığını görüyorsun.
Kimi zaman yoruluyor,
Ne zaman bitecek bu oyun diyorsun!
En yakınım dediğin bile böyle!
Bilinmezlerle dolu insanlar.
Tam tanıyorum dediğinde,
Hep seni şaşırtıyorlar!
Ömür yeter mi diyorsun,
Ne zaman güvenebilirim onlara.
Yaşadıkça anlıyorsun,
Güvenilmez matruşkalara!
Ecir Uğur Küçüksille
Bilmem, kaç kişi sordu neden diye,
Ar ettim kendime, söyleyemedim.
Akıttım da göz yaşımı hep içime,
Dert ettim kendime, hiç gülmedim.
Sorun oldu sessizliğim herkese,
Deli de, münzevi de oldum gözlerinde.
Yerli yersiz konuştular her yerde,
Oysa, yaşıyordum bir köşede kendi halimde.
Sabır taşı olsa çatlar derler ya,
Çatladım, dayanamadım günün birinde.
Dedim; ben aşka tutukluyum,
Yok dermanım hiç bir yerde.
Kimi güldü için için,
Kimi garip garip baktı yüzüme.
Anlamadılar diğerleri gibi,
Çıkmadı kimseden bir kelime!
Bak aşk, düştüm ne hallere,
Sığamadım sığamıyacağım hiçbir yere.
Yelken açacağım enginlere,
Ve demir atacağım,
Yalnızlar limanında sensizliğe.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne para var ne büyük hayaller,
Okuluna gider gelir garip oğlan.
Ümitlerini hırsızlar çalmış,
Ya olursa diye bekler garip oğlan.
Babası der derslerine çalış,
Üniversite kazan, hadi garip oğlan.
Okumanın bir anlamı kalmamış,
Düşünür de dertlenir bizim garip oğlan.
Bu nasıl hayattır her adım sınavdır,
Başarabilirsen başar garip oğlan.
Sevdiği bölümü kimseler beğenmez,
Herkes eleştirir, kızar garip oğlan.
Her şey olmuş ateş pahası,
Okumak çok zor, anlar garip oğlan.
Ne dayısı var ne güvenecek bir dağı,
Gider emekçi olur, bizim garip oğlan.
Ecir Uğur Küçüksille
Böyle mi bükecekti?
Belimizi bu zamlar.
Bütün maaşlar yetersiz,
Bomboş artık cüzdanlar.
Boşaltıyor hesapları,
Vergiler, zamlar, kiralar.
Mideler açlıktan hep,
Gurulduyor inim inim.
Bütün maaşlar yetersiz,
Bomboş artık cüzdanlar.
Ecir Uğur Küçüksille
Doldur saki,
Boş bırakma bu akşam kadehi.
Yaram öyle derin ki,
Olmaz hiçbir merhem çaresi.
Efkar sarmış bütün benliğimi,
Görmüyor gözlerim kimseyi.
Söyle, gelsin kemancı,
Titretsin nağmeleriyle kalbimi.
Sorma neden diye,
Söyleme yeter diye,
Bekleme biter diye,
Ben kapatacağım meyhaneyi.
Ecir Uğur Küçüksille
Gücü yeten gücü yettiğine,
Hak hukuk, hak getire!
Altta kalan ezile,
Çim misali, kime ne!
Dönüp bakmaz kimse, görür de!
Aman der, bana gelmesin de!
Sonra, sağda solda nutuk atar,
Tutmaz yaptıkları dedikleriyle!
Güç zehirdir!
Güç büyük sınav!
Pek az kişi geçer,
Olur her iki dünyada bahtiyar.
Ecir Uğur Küçüksille
Dizilmiş koltuklar sıra sıra,
Kimisi yukarıda, kimisi aşağıda.
Hevesli insanlar bekliyorlar,
Diyorlar, keşke benim olsa!
Bekleyenler çeşit çeşit..
Kimiler diyor, eğitimim tam,
Ben olmalıyım orada.
Kimileriyse, hiçbir şeyi umursamıyor,
Gözleri ışıl ışıl, dilleri bir karış dışarıda!
Ara sıra sekse de,
Liyakat hep son sırada!
Koltuklar bile isyanda!
Hal böyle olunca da,
Ne hizmet bekle bu koltuklardan!
Ne de ülkeye bir katkı ara!
Ecir Uğur Küçüksille
Seninle çarpıyor yüreğimin her zerresi,
Seni soluyor,
Seni kokluyorum her nefeste.
Çok değil beklentim…
Biraz sevgi istiyorum sadece,
Bir tebessüm,
Gönül alan birkaç kelime…
Ama olmadı,
Olmuyor,
Olmayacak…
Sevgi fakiriyim,
Ümide bile yer yok!
Feleğin sillesini yemekten,
Perişanım bu alemde.
Ecir Uğur Küçüksille
Evinizin en güzel odasını misafirler için ayırırsınız, belki kendinizin bile arada sırada yiyebildiği yiyecekleri misafirleriniz için hazırlarsınız… Kısaca hep misafirleri önceler, kendinizden vazgeçersiniz. Oysa, malum sonun ne zaman geleceği belli olmayan dünyada EN ÖNEMLİ MİSAFİR SİZSİNİZ. Kendinizden hiçbir zaman vazgeçmeyin ve şu kısacık hayatı misafir gibi yaşayın.
Ecir Uğur Küçüksille