Gözlerin gözlerimden apar topar kaçarken,
Dudaklarından ismim düşmüyormuş meğer.
Ben acaba diye içim içimi yerken,
Sendeki bu naz beni derbeder eder.
Nedir bu eda anlamıyorum,
Sevdiğini söylemek bu kadar zor mu?
Şu üç günlük dünyada yarını bilmezken,
Sevdayı yüreğine hapsetmek olur mu?
Bırak çağlasın dilinden o iki kelime,
Dağıt bulutları güneş doğsun gönlüme.
Vuslatı hasrete tercih etme,
Şu mecnuna saadeti çok görme.
Ecir Uğur Küçüksille
Gundüz geceyi kovalıyor,
Gece gündüzü sanki,
Yakalamak ne mümkün!
Sen anlamaya çalışırken,
Ömürden geçip gidiyor koca bir gün!
Gençlikte kıymet vermiyorsun zamana,
Yaş aldıkça anlam yüklüyorsun her dakikana!
Keşkeler sarıyor hayatını,
Birikiyor keşkeler ve dönüşüyor,
Dakikalar günlere, günler aylara, aylar yıllara.
İhmal ettiklerinle bir an geçirmek istiyorsun,
Ya göçüp gitmiş oluyorlar bu dünyadan,
Ya da onlar seni istemiyor!
Yapayım istiyorsun ertelediklerini,
Ya gücün yetmiyor,
Ya da sağlığın müsaade etmiyor!
En acısı da bazen, bunları düşünmeye ömrün yetmiyor!
Kimi ahir zaman diyor buna,
Kimi zaman hızlı geçiyor.
Kim ne derse desin ömür bu,
Bir çırpıda yaşanıp bitiyor!
Ecir Uğur Küçüksille
Ömrümün hazanında sana rastladım,
Kalbim adeta çırpındı durduramadım,
Gönlüme olmaz dedim, neler anlattım,
Bir türlü aklımdan çıkaramadım.
Ben sevda dedim, eller hep hayal,
Bırak dediler o bir bahar,
Cefa olur sana, olmaz yar,
Ne yaptım ne ettimse unutamadım.
Bir yanım söyle diyor, bir yanım söyleme,
Bırak kalsın kalbinin derinlerinde.
Bir ikilem içinde yaşıyorum böyle,
Kendimi kaybettim bulamıyorum.
Ecir Uğur Küçüksille
Tomurcuk bir çiçektim,
Açamadan kopardılar beni!
Bilmem neden yaptılar,
Belki de istemediler,
Birkaç yüzü tebessüm ettirmemi!
Hep böyle mi bu insanlar?
Her zaman acımasızlar mı?
Hiç açamayacak mı ümit veren çiçekler?
Hoyratça kopartılacaklar mı?
Hem farklılıklar güzelleştirir diyorlar,
Hem istedikleri çiçekleri büyütüyorlar!
Bütün çiçekler açsa özgürce,
Her yer rengarenk olsa olmaz mı!
Ecir Uğur Küçüksille
Olmayınca liyakat canım ülkemde,
Ne makam ne de ünvan hepsi hikaye.
İlim ve bilim desen sürünüyor yerlerde!
Makam sahipleri alamıyor inisiyatifi ele!
Ünvanlar dağıtılıyor peynir ekmek misali!
Hal böyle olunca kalmadı itibarı eskisi gibi.
Kimsede kalmamalı ünvanlar daimi,
Yeterlilikleri hep kontrol edilmeli.
Makamlar için eğmelisin hep başını,
Sorgulamamalısın doğru mu yanlış mı!
Buna sahip olanlar doldurunca koltukları,
Ülkenin kurtulmuyor dertten başı.
Böyle söyler de Ecir,
Bilir, değişmedi değişmeyecek düzen!
Herkes söylese de şikayetini dilden,
Söz konusu kendi olunca, değişiveriyor birden!
Ecir Uğur Küçüksille
Bir akşamdan sabaha,
Veda edip gittin bu dünyaya.
Elveda bile diyemedim,
İçim yanıyor hala.
Gülen yüzüydün ömrümün,
Dert ortağıydın gönlümün.
Kaldım yalnız, sensizliğe sürgün,
Bir ateştim, küle döndüm.
Dün yanımdaydın,
Şimdi bir avuç toprakta,
Dün gözümün nuru diyordum,
Simdi nur olup uçtun sonsuzluğa.
Bir yanım hep eksik bundan sonra,
Alışamadım, alışamayacağım yokluğuna.
Ecir Uğur Küçüksille
Erdik muradımıza artık biz,
Liva misali onurlandı kalbimiz.
İncinmesin yüreğin, ömrün olsun deniz,
Fecrin nuru versin sana hep feyiz.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne aklımdasın ne de gönlümde,
Yok yerin artık ömrümde.
Yargıladım seni aşk mahkemesinde,
Kırdım kalemini, haberin olsun.
Sevda defterimizi açtım, karıştırdım,
Hem seni hem kendimi sorguladım,
Senin kefeni ağır bastıramadım,
Yaktım gemileri, haberin olsun.
Sen yoluna ben yoluma bundan sonra,
Ne ara ne de sor Allah Aşkına!
Yokluğun en büyük huzur bana,
Benim için bir yabancısın, haberin olsun.
Ecir Uğur Küçüksille
Sen yaklaştıkça uzaklaşıyor insanlar,
Sen yardım etmek istedikçe, altında bir şeyler arıyorlar.
Gerçek mi yoksa tuzak mı?
Hep bir ürkeklik, hep bir endişe!
Haksızlar mı? Asla değiller!
İçinden geçtik adeta insani duyguların.
Kocaman bir enkaz bırakıyoruz geleceğe,
Ne günahı var el kadar yavruların?
Ayrıştırdık, ötekileştirdik!
Kocaman bir kültürü yok ettik el birliğiyle!
Bir selam vermeyi çok görüyoruz,
Yüzlerdeki tebessümler bile sahte!
Ecir Uğur Küçüksille
Sen bir dağ çiçeğiydin zirvede,
İki kaya arasında filizlenmiş.
Görür görmez bağlandım sana,
Vücudumun her zerresi, adeta büyülenmiş.
Uzun yollar aştım her gün,
Sevgimle suladım seni.
Her bir yaprağına izini bıraktım ömrümün,
Ne emeklerle büyüttüm seni.
Yine bir sabah geldim yanına,
Baktım, yoksun o iki kaya arasında.
Koparıp gitmişler seni,
Aradım her yerde içim yana yana.
Oysa, ne ümitler yeşeriyordu gönül dalımda,
Seninle dalıyordum hep hülyalara.
Sen bir çiçek açıyordun ama,
Ben hayatımı adıyordum her bir yaprağına.
Ecir Uğur Küçüksille