Günümüzde insanların toplumsal ilişkilerindeki düşüncesi şöyle:
Sen beni ara sor hatta arada pohpohlamayı da ihmal etme! Ben seni işim düşünce ararım!

Ecir Uğur Küçüksille

Ben sevda dedim adına,
Sen bir anlık heves.
Ben yüreğimi koydum yoluna,
Sen oldun adeta kısık ses.

Seviyorum oldu her sözümün sonu,
Alamadım karşılık, büktüm boynumu.
Senden duyabilmek için sözler, aşk dolu,
Bekledim bekleyeceğim bir ömür boyu.

Kapına her gün kırmızı gül bırakacağım,
Kaçıp köşe başına saklanacağım.
Yüzündeki şaşkın ifadeyi izleyip,
Dudaklarında beliren tebessümü kıskanacağım.

Bilmem yeter mi ömrüm?
O iki kelimeyi duymaya,
Duyup da göz pınarlarımı yaşla doldurmaya,
Mecnun misali Leylama kavuşmaya.

Ecir Uğur Küçüksille

Hep kırarlar da insanlar seni ömür boyunca,
Söyledikleriyle ve yaptıklarıyla.
En çok sevdiklerininki acıtır yüreğini!
Bir hançer misali saplanır bağrına.
İstesen de çıkarıp atamazsın bir kenara,
Attım sanırsın sadece.
Hep açıktır o yara,
Hiç iyileşmez, kanar usulca.
Ummadığın bir anda acıyıverir birden,
Yaşadıkların gelir aklına.
Ve kimbilir kaç yara var böyle kanayan!
Ne iyileşir ne de ondurur hayatta.

Ecir Uğur Küçüksille

Birileri hep gülüp, birileri hep ağlıyorsa,
Ağlayanın derdi küçümseniyorsa,
Gülen korunup kollanıyorsa,
O toplum huzur bulur mu?

Cahil el üstünde tutuluyorsa,
Araştırıp sorgulayan dışlanıyorsa,
Adamcılık liyakata tercih ediliyorsa,
O toplum huzur bulur mu?

Din siyasete alet ediliyorsa,
Ezilenden şükür istenip,
Ezen keyif çatıyorsa!
O toplum huzur bulur mu?

Ahlak dibe vurduysa,
Saygı sevgi kalmadıysa,
Her şey menfaat olduysa,
O toplum huzur bulur mu?

Mazlumun ahı bir gün yakar elbet,
Kimse rahatsız değil,
Sözde bütün şikayet.
Uzun lafın kısası,
Mert değil herkes namert!

Ecir Uğur Küçüksille

Kuralsızlığın kural olduğu ve kuralların sadece yazıda kaldığı bir sistemde,  gelecekten ümitvar olmak hayalden öte bir anlam ifade etmez.

Ecir Uğur Küçüksille

Her gün birileri ayrılıyor hayat limanından,
Sonsuzluğa yelken açıyor ardına bakmadan.
O yolculuk ki sadece gidenler haberdar,
Geride kalanlar bihaber ne olduğundan.

Hep bir sebep bulunuyor bu yolculuğa!
Her başlangıcın bir sonu olduğu gelmiyor hiç akla!
Her sey başlıyor bir çığlıkla,,
Ve son buluyor, sessiz sedasız bu limanda!

Yok bu limanda kimsenin farkı!
Herkeste aynı kıyafet,
Sırası gelen yola çıkıyor,
Kalanlar gözü yaşlı.

Ecir Uğur Küçüksille 

Ne de çabuk geçti,
Bitmez dediğim yıllar!
Yaş kemale erdi,
Saçlarıma düştü aklar.

Her şey zamanında dediler,
İnanmadım! Yaptım birçok hatalar.
Dün gülüp geçtiğim sözler,
Bugün beni derinden yaralar.

Şimdi içimde derin bir endişe,
Kimseye farkettirmesem de!
Ya el ayaktan düşersem,
Muhtaç olursam çevreme.

Sığamam kimselerin yanına,
Canımdan bir parça olsa da!
Belki bedenim orda olur ama,
Figan eder yüreğim, olurum paramparça.

Allahım, duy dualarımı,
Kabul et katında.
Kimselere bağlı kalmadan,
Veda edeyim bu dünyaya.

Ecir Uğur Küçüksille

Gün geceyi bulduğunda,
Göz kapakların ağırlaştığında,
Ruhun huzur bulduğunda,
Beni hatırla!

Yanında olamasam da,
Ellerini tutamasam da,
Gözlerine bakamasam da,
Beni unutma!

Akşamları başını kaldırdığında,
Gördüğün ilk yıldızda.
Sabahları gözlerini açtığında,
Odanı aydınlatan güneş ışığında,
Ben varım, unutma!

Uzaklarda olsam da,
Bedenimle değil ama,
Bütün benliğimle,
Hep yanındayım, unutma!

Ecir Uğur Küçüksille

Yazsam da binlerce satır,
Anlatamam özlemimi asla.
Yüreğim bağır çağır,
Söyler ismini daima.

Mümkün değil seni silmek,
Benimkisi kara sevda.
Değil yüzünü görmek,
Sesini duymak ödül bana.

Ömrüm bir gül,
Sen bu gülün dikeni.
Bırakamam hiç bir zaman,
Ne seni ne de seni sevmeyi.

Ecir Uğur Küçüksille

Takatim yok hiç bir şeye,
Ben bende değilim.
Adeta, buruşturup atılmış bir kağıt gibiyim,
Savruluyorum her esen rüzgarda,
O köşeden bu köşeye…
Anlatmaya çalışıyor herkes bir şeyler,
Sesler rüzgarın uğultusuna karışıyor sanki,
Duyamıyorum,
Anlamıyorum,
Savruluyorum…

Ecir Uğur Küçüksille