Yaşı ilerledikçe, dünyası küçülüyor insanın…

Ecir Uğur Küçüksille

İşi olup da işini yapmayanlar!,
Sağda solda vakit harcayanlar!
Canları sıkılınca,
Başkalarıyla uğraşıyorlar!

Olmayanı uyduruyorlar!
Olana ek yapıyorlar!
Başkalarını da işin içine katıp,
Olan biteni zevkle seyrediyorlar!

Anlamadım, anlamıyorum, anlamayacağım,
Neyi paylaşamadıklarını?
Ara ve huzur bozarak,
Nasıl? Keyif aldıklarını.

Ecir Uğur Küçüksille

Ne çok dostun var dedi.
Onlar dostum değil arkadaşım dedim!
Şaşırdı, bakakaldı yüzüme.
İlk düştüğümde,
Sorgusuz sualsiz ayağa kaldırmaya çalisanlar,
Benim gerçek dostlarım dedim.
Onların sayısı dabir elin parmaklarını geçmez!
Sustu ve gitti!

Ecir Uğur Küçüksille

Sana fikrini sormadım ki!
Niye yorum yapıyorsun?
Bunlar da benim düşüncelerim,
Niye saygı duymuyorsun?

Her konuda fikir beyan etmeyi,
Hakkın sanıyor, yanılıyorsun!
Belki farkında değilsin ama!
Herkesi kendinden uzaklaştırıyorsun.

Ecir Uğur Küçüksille

Nefisle büyük bir kavga,
Ve hırsların esaretinde geçiyor hayat.
Ne mutluluğu bulabiliyor,
Ne de isteklerine ulaşabiliyor insan.

Azla yetinmiyor,
Çokla doymuyor!
Bitmeyen bir koşuşturmacada,
Ömrünü bitiriyor insan!

Ecir Uğur Küçüksille

Geldiğin yeri unutma!
Kum tanesinin şu koca dünyada!
Yürüyecek işler sen olmasan da!
Ve devam edecek dönmeye dünya.

Ecir Uğur Küçüksille

Dün yine sen düştün aklıma,
Kederlendim, taş bastım bağrıma.
Özlem doldurdum kadehlere,
Sensizliği yudumladım bu gece.

Değer miydi? Dedim kendi kendime,
Şimdi hayat karanlık ve virane.
Derin bir ah çekip geçmişe,
Sensizliği yudumladım bu gece.

Daha kaç kadeh yudumlarım bilmem,
Anladım uzun olacak bu gece.
Çok derin izler bırakmışsın bende,
Gözlerim ıslanıyor her kadehte.

Ecir Uğur Küçüksille

Bu memlekette herkes her şeyden anlıyor!
İşi bilene değer verilmiyor.
Bilen bir söz söylese,
Söylediğine pişman ediliyor.

Ecir Uğur Küçüksille

Mektuplar vardı eskiden,
Gönülden yazılmış,
Buram buram özlem kokan cümleler içeren.
Kartlar vardı,
Kimi zaman özenli cümlelerle bayramlar kutlanır,
Kimi zaman sevgiliye aşk dolu sözler yazılırdı.
Şimdi,
Her şey yalan oldu!
Başında gönderilen kişinin isminin bile olmadığı!
Kendi duygularını içermeyen!
Sağdan soldan alınmış hazır mesajlar!
Ya da,
Yazmaya bile zahmet edilmeyen,
Resimli cümleler!
Sahi!
Ne ara bu kadar duygusuz olduk?
Ne ara insanlıktan bu kadar uzaklaştık?
Gerçi hepsi boş bu cümlelerin!
Okuyan herkes önce kafa sallayacak,
Sonra, ne diyor bu adam düşüncesiyle,
Bu çağda bunlar mı kaldı deyip hayıflanacak!

Ecir Uğur Küçüksille

İnsanlar birbirini kıskanıyor,
Kahkahasından!
Duruşundan!
Yaşamından!
Varlığından!
Kısaca içine girmeden, karşıdan!
Onun yerinde olmak istiyorlar.
Oysa her gün akşam oluyor,
Herkes evine dönüyor,
Ve kapısını kapatıyor.
O kapının arkasında neler yaşandığını, kimse bilmiyor!

Ecir Uğur Küçüksille