İnsan işte!
Bazen içi daralıyor,
Boynunu büküyor,
Eşinden dostundan bir merhaba bekliyor.

Sonrası, sükut-u hayal!
Boşa çıkıyor tüm ümitleri,
Çalmıyor kapısını kimse,
Tek çalan, hafifçe esen seher yeli.

İnsan işte!
Bırakamıyor medet ummayı.
Zaman o zaman değil!
Kendi kendine yetme zamanı.

Ecir Uğur Küçüksille

İnsan kendine sormalı ara sıra,
Ben niye geldim bu dünyaya.
Bu güne kadar ne yaptım,
Ne yapmalıyım bundan sonra.

Gülmek, eğlenmek hakkın,
Gezdin, gördün, dolaştın,
Servetine servet de kattın!
Düşün, insanlık adına ne yaptın?

Ya elinden tutmalısın bir garibin,
Ya merhemi olmalısın bir yarenin,
Ya da zekatını vermelisin bilginin.
Sevmeli, gülmeli, güven vermelisin.

Ecir Uğur Küçüksille

Hayranım! Her konuda konuşabilene,
Sahip olup yarım yamalak bilgiye!
Cahil cesareti bu olsa gerek,
Düşünmüyor ne durumdayım diye!

Bilmeyenler kulak kesilip dinliyor,
Bilenler içinden kıs kıs gülüyor.
Konuşmasını alkislarla bitirince,
Gururlanıyor! Kendine güveni artıyor!

Bu zamanda böyleleri değer görüyor,
Kendini olmayacak yerlere koyuyor.
Yürüyen bir egoya dönüşüp,
Saatli bomba gibi dolaşıyor.

Ecir Uğur Küçüksille

An oluyor diyorum ki!
Vur kafandaki tüm sorunlara bir tekme!
Söyle içine attıklarını hakedenlere.
Bırak onlara dert olsun,
Onlar düşünsün,
Sen için için kendini yiyeceğine.
Belki deli derler bana,
Belki terkederler sıra sıra.
Aman olsun be!
Ömür dediğin altı üstü bir çıra,
Başlıyorsun bir ucundan yakmaya,
Anlamıyorsun ne zaman gelivermiş sonuna!
Değmez! Değerini bilmeyenler için,
Hayatına acı katmaya.

Ecir Uğur Küçüksille

Yazık! Koltuğundan güç alanlara,
Yazık! Menfaat için takla atanlara,
Yazık! Ünvanla adam oldum sananlara,
Yazık! Hayatını bir hiç uğruna harcayanlara.

Yazık diyorum, diyoruz da,
Şöyle bir bak kimin umurunda!
Herkes hayatından memnun,
Bir yılan onu ısırmadıkça!

Ecir Uğur Küçüksille

Sağ gözümü sol gözüme muhtaç etmesin rabbim,
Elim ayağım tutuyorken alsın emanetim,
Görmesin evladım, eşim, dostum düşmüş halim.
Kalmasın ardımda bıraktığım dert izlerim.

Bu sözleri duyan diyor daha gençsin!
Diyorum, yok ki bir saniye sonrasından haberim!
Çok zor muhtaç olmak ele güne,
Baktırmasın rabbim kimseyi,
Bir gitse diye gözlerime!

Ecir Uğur Küçüksille

Hayat kocaman bir tiyatro sahnesi ve her an milyarlarca oyun oynanıyor. Eğer bu oyunlara gerekli tepkiyi göstermezseniz, hayatınız boyunca figüran olursunuz ve sadece şikayet ederek bir ömrü geçirirsiniz.

Ecir Uğur Küçüksille

Güvendiklerin boş çıkınca,
Güce ulaşanlar bozulunca,
Ego zehri etrafını sarınca,
Kaç ordan, sakın durma!

İster kaçtı desinler,
İster arkandan söylensinler.
Sen kendinden emin ol,
Bırak onları büyük hesaba.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

İnsanoğlu hayatta neler neler yaşıyor,
Bunlar için çesit çeşit bahaneler üretiyor.
Nazar diyor!, kader diyor!
Bir kez olsun geçmişini hatırlamıyor.

Kimi zaman hırsına yenik düşüyor,
Elinde olanla yetinmiyor!
Bir fazlasını elde etmek için koşarken,
Ömrünün sonuna geliveriyor!

Kah menfaat için güce tapıyor!
Kah aklını kiraya verip düşünmüyor!
Gün gelip bunlardan başı yanınca,
Ah vah deyip feveran ediyor.

Orda burda neden arayıp,
Gerek yok için için kahrolmaya.
Önce kendine bakmalı insan,
Bakmalı yaptıklarına, yaşadıklarına!

Ecir Uğur Küçüksille

Metruk bir evde,
Köhne bir odada,
Kırık bir sandalye,
Çatlak bir pencere ve ben.
Gelen bir müzikle irkiliyorum birden.
Yalnızlık senfonisi bu,
Öyle içli, öyle derinden.
Oturuyorum bir köşeye,
Dayıyorum sırtımı duvara.
Duyduğum her nota,
Alıp götürüyor beni uzaklara.
Kah tebessüm beliriyor dudaklarımda,
Kah göz yaşım akıyor damarlarıma.
Zaman su gibi geçiyor,
Bakmışım karanlık çökmüş odama.
Ah yalnızlık senfonisi diyorum,
Çal, hiç dinme kulaklarımda.

Ecir Uğur Küçüksille