Birer birer geçip gidiyor hayattan,
Beni ben yapan öğrencilerim.
Her seferinde can kopuyor canımdan,
İçin için yanıyor yüreğim.

Her biri gencecik fidan,
Daha çok şey bekliyorlardı hayattan,
Göçüp gittiler evlatlarına doyamadan,
Hilal, Mürşide, Serdar, Ahmet, Akbulut.

Böyle mi olacaktı diyorum!
Efkârlanıyor, derin bir ah çekiyorum!
Yaşlı gözlerle maziye dalıp,
Hatıralarla avunuyorum.

Ecir Uğur Küçüksille