Ağlamak mı zor gülmek mi?
Yoksa her ikiside mi?
Duygularını ifade edebilmek,
Hissettiğinde olduğu gibi.
Şen kahkahalar atabilmek,
Ya da ağlayabilmek hıçkıra hıçkıra.
Hiç kimseyi umursamadan,
Haykırabilmek sonsuzluğa.
Bir kere geliyorsun dünyaya,
O demiş bu demiş takma kafana.
En önemli sensin bu hayatta,
Gül, ağla, gönlünce yaşa.
Ecir Uğur Küçüksille
Canım ülkemde, yıllar geçtikçe anlamını kaybeden iki cümle olduğunu düşünüyorum. “Üniversiteyi kazandım.” ve “Üniversite mezunuyum.”…
Gülmeye mecalim yok,
Öyle dertliyim ki!
Anlat rahatlarsın diyorlar,
Söylesem anlmazlar ki!
Böyle diyorum da…
Belki bu sefer deyip,
Başlıyorum her seferinde sohbete.
Hiç sekmiyor!
Onlar da başlıyor esnemeye!
Demiştim diyemiyorum,
Çeviriyotum konuşmayı başka yöne.
Bürünüyorum sessizliğe,
Çekiliyorum usulva köşeme.
Diyorum yaşıyorsun yanlış devirde,
Zten herkesin derdi çok kendince.
Bırak şikayet etmeyi,
Yaşa ne varsa kendi içinde.
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE
Bakan görmüyor,
Gören susuyor,
Konuşan doğru söylemiyor,
Bir dünya ki riyadan kırılıyor.
Sorsan alem pirüpak,
Yok hayatlarında hiç kabahat.
Bakıyorsun toplum huzursuz, kalmadı ahlak,
Gördüklerin söylenenlerle tezat.
Sözde herkes şikayetçi,
Ama yok kimsede düzelsin gayreti!
Hep başkasından bekleniyor,
Oysa, bireyler önce kendisini düzeltmeli!
Ecir Uğur Küçüksille
Gülü de sensin dikeni de,
Kasırgası da sensin meltemi de,
Gündüzü de sensin gecesi de,
Bir dünya kurdum, sadece seninle.
Her sabah sana uyanmak,
Gün boyu sende nefes almak,
Ve seninle rüyalara dalmak,
İşte bu benim için yaşamak.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne kadar da sıradanlaştırdık her şeyi,
Hiçbir şeyin değeri kalmadı artık!
Okumak, liyakat, alın teri…
Tozlu raflardaki yerini aldı artık.
Haydi diyoruz herkes okula,
İster anla ister anlama!
Vereceğiz mutlaka diploma,
Eğitimi de bitirdik, sona geldik artık!
İş bil bilme farketmez,
Dayın varsa sırtın yere gelmez!
En güzel koltuklar senden esirgenmez,
“Hak etmek” kelimesini sözlükten kaldırdık artık.
Herkes işin kolayında,
Hele bir de geliyorsa para!
Helal haram kimin umurunda,
Gözümüz hiçbir şeyi görmüyor artık.
Ecir der ki böyle sürmez bu devran,
Hepsi temel toplumu ayakta tutan!
Sen belki geçtin ama sorumlusun sonrasından,
Uyan insanoğlu uyan, çocuklarından utan!
Ecir Uğur Küçüksille
Bazıları doğuştan yenik başlar hayata,
Felek de destek olur buna bir tokatla!
Neler görür neler de hayatta,
Korkar artık korkmaktan!
Yaşar kalbinde bir çarpıntıyla.
Anlatamaz derdini kimseye,
Anlatsa da anlamaz halinden kimse.
Kimi hastasın der kimi git işine!
Garip gelir garip göçer,
Yüreğinde büyük bir yükle…
Ecir Uğur Küçüksille
Ateştim küle döndüm,
Derdiyle çöpe döndüm.
Baktım da gönül gözümle,
Onulmaz yara gördüm.
O yara ki yok devası,
Çaresiz, çekersin cefası.
Belki acısı hafifler ama,
Bir ömür boyu sürer sızısı.
Geçti dersin alevlenir birden,
İğneler yüreğini inceden inceden.
Dayanamaz, isyan edersin,
Nereden düştüm dersin, bu derde ben.
Ecir Uğur Küçüksille
İfade etmek istiyorum düşüncelerimi gönlümce,
Konuşamıyorum, korkuyorum!
Yazmak istiyorum yaşadıklarımı özgürce,
Elime kalem almaya, korkuyorum!
Ya başka yere çekilirse söylediklerim!
Ya anlaşılmak istenmezse cümlelerim!
Deliyim, divaneyim,
Düşünmeye korkuyorum!
Bilmem kaç defa, dilimi ısırıp sustum,
Bilmem kaç defa, kağıdı buruşturup savurdum,
Bilmem kaç defa, gözlerim açık uyudum,
Hiçbir şey kâr etmiyor artık,
Yoruldum, yoruldum, yoruldum…
Ecir Uğur Küçüksille
Dışarıya yüzün gülüyor.
Ama,
Dilin söyleyemiyor!
Yüreğin isyan ediyor!
Herkes konuş, anlat diyor,
Sonra, kimse yanında olmuyor!
Anlıyorsun,
Kuru bir kalabalık etrafında!
İçinde biriktiriyorsun her şeyi.
Izdıraplar içinde,
Hayat gelip geçiyor.
Ecir Uğur Küçüksille