Ne sevdiğin belli ne sevmediğin,
Ne övdüğün belli ne yerdiğin,
Sessizliğinde çözülmez bir bilmecesin,
Nereden sevdim seni,
Başımın tatlı belası.
Bitti demeye dilim varmıyor,
Ne desen ne etsen gönül katlanıyor,
Bir güzel sözün her şeyi unutturuyor,
Nereden sevdim seni,
Başımın tatlı belası.
Ecir Uğur Küçüksille
Sahipler her şeye,
Ulaşabilirler her istediklerine,
Övünürler mallarıyla, mülkleriyle,
Ama gözleri hala sende bende.
Gezdiğin yer onlara dert olur,
Yiyip içtiğin yer onlara dert.
Sen ben şikâyet etmedikçe,
Yazık, yok onlara bir huzur!
Ecir Uğur Küçüksille
Kraldan çok kralcı olanlardan,
Menfaat için adam satanlardan,
Hayatıma acı katanlardan,
Yoruldum, bıktım artık.
Makam uğruna kişiliğini bırakanlardan,
Ünvanla adam oldum sananlardan,
Beynini esir bırakanlardan,
Yoruldum, bıktım artık.
Çuvaldız batmadıkça bağırmayanlardan,
Sadece çenesi çalışanlardan,
Zoru görünce kaçanlardan,
Yoruldum, bıktım artık.
Ecir Uğur Küçüksille
Suskunluğum asaletimden,
Ben de bilirim aklıma geleni söylemeyi.
Kırılıyorum inan sözlerinden,
Duyduğum her söz harlıyor kalbimdeki ateşi.
O ateş ki yanar delice,
Kolay söner mi sanıyorsun gülüm?
Yanağıma konduracağın bir buse,
Her şeyi unutturur mu sanıyorsun gülüm?
Ne yapayım seviyorum işte seni,
Yoksa çeker miyim bunca çileyi?
Sevmesem, yakmıştım her şeyi,
Ve terk edip gitmiştim çoktan seni.
Ecir Uğur Küçüksille
Ne ilk ne de son şiir bu sana yazdığım,
Ne ilk ne de son yol bu uğruna adımladığım.
Bitmeyecek sevgim, bitmeyecek inadım,
Ne olur susma!
Her sözüne razıyım.
Susma söyle içinden geleni,
Bileyim sevip sevmediğini.
Duysam da senden sevmiyorum kelimesini,
Unutma! Bir ömür boyu ümitle seni bekleyeceğimi.
Ecir Uğur Küçüksille
Yok be dostum kıymet bilen,
Ne yapsan boş şu fani dunyada.
Saçını süpürge etsen de yalan,
Bulurlar eksiğini her defasında.
Çalışsan ilgisiz olursun,
Çalışmasan sorumsuz.
Sussan sıkıcı olursun,
Konuşsan söz bilmez, ruhsuz.
Sözün özü şu ki,
Mutlu edemezsin dostum kimseyi.
Ömrün bitse, versen son nefesini,
Derler, erkenden bırakıp gitti bizi!
Ecir Uğur Küçüksille
Bir elvedayı bile çok gördün,
Yıkıldım, harap oldu kısa ömrüm.
Bırakıp gittiğin notunu o günün,
Takvimime hüsran olarak not düştüm.
Her yıl ilk iş koparıyorum,
Takvimden o güne ait yaprağı.
Her yıl bir gün eksik benim için.
Sırf seni unutmak,
Sırf yokluğuna alışmak için.
Ecir Uğur Küçüksille
Kalmadı geleceğinden ümidim artık,
Oysa her bahar gelirdin.
Tomurcuklar patladı çiçek açtı,
Sen hala gelmedin.
Şimdi ne yapayım?
Neyin, kimin ümidiyle yaşayayım?
Mevsimlerin bile anlamı kalmadı,
Çorak bir toprak oldu hayatım.
Senin için bir tatildi bitti,
Benim için ise hayat.
Tarumar edip gittin bir ömrü,
Ben hep bedbaht, hep bedbaht.
Ecir Uğur Küçüksille
Baba, evdeki isimsiz kahramandır.
Baba, duygularını dışa vuramayandır.
Baba, evde her şeyi en son duyandır.
Baba, varlığında değil yokluğunda aranandır.
Ben mi yaşlandım!
Yoksa aynalar mı küskün bana?
Bilmem neden, yüreğimdeki bu kargaşa.
Oysa hep güzel şeyler söylediler bugüne kadar bana.
Yok diyorlar artık o gür saçların,
Olanlar da kar beyaz, yaşlandın.
Hele o alnındaki kırışıklıklar,
Simgesi sanki yaşadığın acıların.
Oysa daha ne çok şey yapacaktın,
Yıllar su gibi akıp geçti anlamadın.
Zaman zaman sana hatırlattılar ama,
Daha çok var dedin, arkaya attın.
Yakıştıramıyorsun kendine değil mi aynaların anlattıklarını ?
Yok, olmaz, ben olamam diyorsun.
Ama aynalar yalan söylemez!
Sen de çok iyi biliyorsun.
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE