Çok zor kendini anlatamamak,
Yırtınmak, didinmek,
Günlerce, aylarca dil dökmek,
Ama bir sonuç alamamak!

Herkes dinler, kafa sallar,
Olur böyle şeyler der, yollar.
Senin için alev alev yanar,
Dindirmez bu ateşi soğuk sular.

Hani dost hani arkadaş dersin!
Kendin yanar kendin dönersin.
Hayatın toz pembe olmadığını,
Yaşadıkça öğrenirsin!

Ecir Uğur Küçüksille

İlk bütü unutmak çok kolay deme,
Unutmak kolaysa önce sen unut.
Ne olursun bunu bana söyleme,
Unutmak kolaysa önce sen unut.

Tatili, gezmeyi unut demiştin,
Sensiz de ortamlara akarım demiştin,
Babanın söylediklerini duyma demiştin,
Unutmak kolaysa önce sen unut.

Herkes gitmisti ben kalmıştım yapayalnız,
Notlar bana ben onlara bakıyordum anlamsız,
Beklemiştim acı sonu evde parasız,
Unutmak kolaysa önce sen unut.

İlk bütün heyecanıyla sınava giderken,
Notlarımı unutmuştum evden çikarken,
O dersi bugün hala alirken,
Unutmak kolaysa önce sen unut.

Ecir Uğur Küçüksille

Nelere kadir şu yıllar!
Bilmediğini öğretiyor,
Bu da olmaz dediğini gösteriyor,
Yapmam dediğini yaptırıyor.

Nelere kadir şu yıllar!
Kahkaha da attırıyor, gözyaşı da döktürüyor,
Zirveyi de dibi de bulduruyor,
Varlığı da yokluğu da tattırıyor.

Nelere kadir şu yıllar!
Kınadığın başına geliyor,
Dost bildiğin düşman oluyor,
Sevdiklerinin acısını gösteriyor.

Nelere kadir şu yıllar!
Hayat gailesiyle meşgulken,
Hiçbir şey anlamadan,
Bir su gibi akıp geçiyor.

Ecir Uğur Küçüksille

Ağzımdan son nefesim çıktığında,
Gözlerime karanlık dolduğunda,
Ruhum bedenimden ayrıldığında,
Sakın üzülüp ağlamayın benim için!

İstemem cenazemde ne çiçek ne de çelenk,
Vermeyin arkamdan ne yiyecek ne de içecek,
Bir fakir doyurun bir çocuk giydirin,
Sakın gelmesin aklınıza eller ne diyecek!

Elbet olacak arkamdan iyi kötü konuşan,
Bunları dikkate alıp da rahatsız olmayın.
Günahım da sevabım da bana ait,
Dert anlatmak için kendinizi yormayın!

Ecir Uğur Küçüksille

Önce gülümsedi,
Sonra “Belki bir gün dedi!”.
Derin derin baktım gözlerine,
Sonsuza kadar bekleyeceğim dedim, gerekirse.
Söz vermiştim bir kere,
Her bahar çaldım kapısını,
Sessizce baktım gözlerine,
Ve o hep aynı cümleyi söyledi,
“Belki bir gün”.
Bu sene yine gittim baharda,
Bu sefer kapıyı o açmadı!
Yıkıldım, başımı öne eğdim ve ayrıldım oradan.
O zaman anladım!
Söylediği cümlelerle,
O imkansızlığı ifade etmek istemişti,
Bense ümidi anlamıştım!
Ama hayat hep böyle değil miydi?
Her cümle herkes için,
Aynı anlamı ifade etmiyordu…

Ecir Uğur Küçüksille

Çok yorgunum Matilda,
Ben böyle hayal etmemiştim!
Çabuk yaş almalıydım,
Sorumluluklarım azalacaktı büyüyünce.
Kimseye hesap vermek zorunda olmayacaktım!
Hepsi oldu şimdi,
Bakıyorum da sorumluluklarım artmış,
Hesap vermem gereken kişiler çoğalmış!
Ve Matilda anlıyorum,
Azalmayacak hep artacak bu yorgunluklar,
Farklı şekillere bürünüp…

Ecir Uğur Küçüksille

Kişilere; makamlarına veya isimlerinin önündeki ünvanlarına göre değil, insanlıklarına veya bilgilerine göre saygı gösterin.

Makam ve ünvan geçicidir fakat insanlık ve bilgi kalıcıdır.

Ecir Uğur Küçüksille

Dağın zirvesinde artık refah! Ulaşmak çok zor,
Olan zaten orda, olmayan hayal bile edemiyor!
Lafügüzaf dağıtılan bütün ümitler,
Arkası bomboş, birer birer yıkılıyor,
Rahat ve huzur, yakın gelecekte ufukta görünmüyor.

Ecir Uğur Küçüksille

Ne garip sözdür, “Ben Demiştim!”.
Sen söylediğinde, haklı olduğunu,
Sana söylenildiğinde, yanıldığını gösterir.

Ecir Uğur Küçüksille

Getir, bekleme meyhaneci,
Doldur kadehleri.
Sek olsun,
Tıpkı yalnızlığım gibi.

Her akşam soruyorsun gelip halimi,
Söyleyemem kimseye meyhaneci.
Sadece kadehlere içimi döküyorum,
Sırdaşım da yoldaşım da onlar meyhaneci.

Şimdi anlıyor musun, neden her gün buradayım?
Kadehlerle bir başıma masadayım.
Biçare derdime deva arıyorum,
Sorma doldur be meyhaneci.

Ecir Uğur Küçüksille