Yok be dostum kıymet bilen,
Ne yapsan boş şu fani dunyada.
Saçını süpürge etsen de yalan,
Bulurlar eksiğini her defasında.

Çalışsan ilgisiz olursun,
Çalışmasan sorumsuz.
Sussan sıkıcı olursun,
Konuşsan söz bilmez, ruhsuz.

Sözün özü şu ki,
Mutlu edemezsin dostum kimseyi.
Ömrün bitse, versen son nefesini,
Derler, erkenden bırakıp gitti bizi!

Ecir Uğur Küçüksille

Bir elvedayı bile çok gördün,
Yıkıldım, harap oldu kısa ömrüm.
Bırakıp gittiğin notunu o günün,
Takvimime hüsran olarak not düştüm.

Her yıl ilk iş koparıyorum,
Takvimden o güne ait yaprağı.
Her yıl bir gün eksik benim için.
Sırf seni unutmak,
Sırf yokluğuna alışmak için.

Ecir Uğur Küçüksille

Kalmadı geleceğinden ümidim artık,
Oysa her bahar gelirdin.
Tomurcuklar patladı çiçek açtı,
Sen hala gelmedin.

Şimdi ne yapayım?
Neyin, kimin ümidiyle yaşayayım?
Mevsimlerin bile anlamı kalmadı,
Çorak bir toprak oldu hayatım.

Senin için bir tatildi bitti,
Benim için ise hayat.
Tarumar edip gittin bir ömrü,
Ben hep bedbaht, hep bedbaht.

Ecir Uğur Küçüksille

Baba, evdeki isimsiz kahramandır.
Baba, duygularını dışa vuramayandır.
Baba, evde her şeyi en son duyandır.
Baba, varlığında değil yokluğunda aranandır.