İnsanlar birbirini kıskanıyor,
Kahkahasından!
Duruşundan!
Yaşamından!
Varlığından!
Kısaca içine girmeden, karşıdan!
Onun yerinde olmak istiyorlar.
Oysa her gün akşam oluyor,
Herkes evine dönüyor,
Ve kapısını kapatıyor.
O kapının arkasında neler yaşandığını, kimse bilmiyor!
Ecir Uğur Küçüksille
Küçük bir şehirde,
Küçük bir pazar yeri.
Son demleri pazarın,
Satıcılar kalan mallarını topluyorlar,
Müşteriler son alışverilerini yapmakta.
Yerlerde ezilmiş, düşüp parçalanmış sebze ve meyveler!
Gözlerden uzakta kuytu bir köşede,
Alnında hayatın çileli çizgileri belirmiş,
Masum yüzlü, altmışlı yılların başında,
Kendi halinde bir kadın dikkatimi çekti.
Elindeki yerden bulduğu parçalanmış kavunu,
Yine elleriyle kabuğundan ayırıp yemeye çalışıyordu!
Buz kestim o anda, öyle bakakaldım!
Çok yazı okumuştum, çok duymuştum,
Ama gözlerimle şahit olmak!
Daha çok etkiledi beni.
Aklımdan yüzlerce düşünce geçti o anda,
Kimi diyordu hepimiz sorumluyuz bu durumdan,
Kimi diyordu anlamıyoruz, anlamak istemiyoruz yokluktan,
Kimi de diyordu utanıyorum böyle yaşamaktan.
Bir anda birkaç kadın koşuşturup karpuz alıp koydu önüne,
Bir kadın para verdi eline,
O an için çare olmak istedi derdine.
Güldü o masum yüzüyle,
Ama hiçbiri kalıcı çözüm değildi derdine!
Utancımdan daha da arttı,
Şu koskoca toplum,
Sahip çıkamadı dedim kendi kendime,
Ne muhtaç olanına ne de fakirine!
Ecir Uğur Küçüksille
Önce para mutluluk getirir dediler,
Sonra paranın alabileceği varlıklarla mutluluk vadettiler.
Herkes bunlar uğruna koşup çırpınırken,
Onlar oturup gülerek seyrettiler!
Biliyorlardı ikisinin de onları mutlu etmeyeceğini.
Bu uğurda ömürlerini harcarken,
Ya sağlıklarını kaybedeceklerini,
Ya da ömürlerinin tükeneceğini!
Hiç kimse bir kez olsun durup bakmadı,
Hedefine odaklanmıştı!
İstedi hep daha fazlasını,
Hep ulaşamayacağını!
Derken geçip gitti yıllar,
Değişmedi, uyanmadı insanoğlu,
Bitmek tükenmek bilmeyen isteklerinin kurbanı oldu…
Ecir Uğur Küçüksille
Bir keman olsam,
İşlesem duygularımı ince ince yüreğine.
Bir tambur olsam,
Anlatsam sevgimi tok sesimle.
Bir kanun olsam,
Haykırsam aşkımı tüm dünyaya, ruhları titreten melodimle.
Ve ömrüm seninle sürüp bitse,
Bir müzik gibi dingin ve huzurlu…
Ecir Uğur Küçüksille
Bulduğumuz her boşluğa bina dikelim durmadan,
Hiç yeşil kalmasın çevrede aman!
Yarın doğa öcünü almaya başladığı zaman,
Betonları kemiririz açlıktan.
Dört duvara verdiğimiz milyonlar,
Etmez ne bir ağaç ne de bir avuç toprak.
Kıtlıkta paralarımızı sayarız,
Midemiz sırtımıza yapışık,
Bir avuç pirinç arayarak!
Ecir Uğur Küçüksille
Ne çok yancı var toplumda,
Sülük gibi yaşıyorlar hayatta!
Ne zaman bir başarı olsa,
Sahip çıkıyorlar hemen ona!
Bilgileri olmasa bile konudan,
İzlerler hep uzaktan uzaktan.
İş bitip sunulacağı zaman,
En başta yer alırlar utanmadan!
Hayat felsefesi onların yancılık,
Bütün duyguları yapmacık!
Uyguladıkları tek davranış;
Başarı varsa ben yaptım tamam!
Başarısızlıkta ben yokum, sorumluluk almam!
Ecir Uğur Küçüksille
Dışarıdan izlesen güzel ülke,
Sıkılmaya vakit bulmak mesele,
Akşamdan sabaha gündem değişiyor,
Uyanınca anlamaya çalışıyorsun ne oldu diye.
Alışıyorsun yavaş yavaş bu duruma,
Yapmıştır diyorsun kim olsa!
Şaşırmıyorsun dünya yıkılsa!
Espriyle yaklaşıyorsun olanlara!
Ne acı!
Gülüyoruz ağlanacak halimize!
Laf yetiştirmeye çalışıyoruz birbirimize!
Şapkayı öne koyup düşünmüyoruz,
Ne oldu böyle bize diye!
Ecir Uğur Küçüksille
İnsanlar insanların elinde,
Adeta birer oyuncak!
Kullanıp, işleri bitince!
Bir köşeye umarsızca fırlatılacak!
Bunu herkes görecek,
Sessiz kalıp, sus pus olacak!
Sonra dillerde slogan, dünya güzel olacak!
Hadi canım siz de!
Dünyayı bu insanlık mı kurtaracak!
Ecir Uğur Küçüksille
Sorsan, herkes sütten çıkmış ak kaşık!
Yok kimsenin hayatında ek küçük bulaşık.
Hepsinin hayatları adalet sarayı!
Başkaları kirletiyor dünyayı.
Bahsederler haktan hukuktan!
Yalnız dilde, uygulama yok baksan!
Hele bir de menfaat varsa,
Olur her şey yerle yeksan!
Dolaşıyorlar hep çuvaldızlarıyla,
Korkuyorlar kendileriyle hesaplaşmaya!
Yalanlarla dolu bir dünya kurmuşlar,
Yaşıyorlar hayatlarını doya doya.
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE
On düşünüp bir kelime etmek gerek bu zamanda,
İstedikleri yöne çekiveriyorlar anında,
Sen kendini anlatmaya çalışıyorken,
Yıpranıyorsun, eziliyorsun toplumda.
Düşene bir de ben vurayım düşüncesi herkesde,
Sorup soruşturmak yok ne olmuş diye!
Sağdan soldan duyup,
Yapıştırırlar damgayı ezbere!
Sonra, haklı çıkmışsın çıkmamışsın,
Hiç önemli değil!
Bir kere kazınırsın insanların aklına,
Silmek hiç kolay değil!
Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE