Çürüdü insani ilişkiler,
Her yanda sahte gülüşler.
5 dakika önce sıktığın eller,
5 dakika sonra neler söyler neler.

Karar veremezsin kime güveneceğine,
Düşünürsün, kimin söylediği doğru diye.
Sonunda dayanamaz çekilirsin bir köşeye,
Ve izlemeye başlarsın etrafında olanları,
Acı bir gülümsemeyle.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

İki kişi olunca şirket kuran,
Üç kişi olunca ülkeyi kurtaran,
Her konuda fikri olan,
Bir toplum olduk biz.

Okumaktan kaçan,
Düşünmekten korkan,
Kendi yerine karar verecek birilerini arayan,
Bir toplum olduk biz.

Birbirine tahammülü olmayan,
Fikrinde sabit olan,
Yanlışı hep karşıda arayan,
Bir toplum olduk biz.

Teknoloji üretmeyen,
Çalışanı desteklemeyen,
Sadece bina diken,
Bir toplum olduk biz.

Değişir miyiz diye soruyorum da kendime?
Heyecanlanıyorum ya olursa diye.
Sonra dönünce gerçeklere,
Kandırma kendini diyorum, her seferinde.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Her gün fidanlar geliyor musalla taşlarına,
Üzerlerinde ay yıldızlı al bayraklarıyla.
Etrafında feryad eden ana babalar,
Ve olanlara anlam veremeyen yetim yavrular.

Elbet hesabını verecek bu yavruları yetim bırakanlar,
Bu vatanın bütünlüğüne göz koyanlar.
Yeterki biz dik duralım, unutmayalım!
Aklımızda yer etsin bugün yaşananlar.

Unutmayalım! Yiğitlerin bize emanet ettiklerini,
Elimizden geldiğince yardımcı olalım.
Unutmayalım! Bu vatan için can verenleri,
Arkasında kalanları el üstünde tutalım,
Bu vatanı daha yükseklere taşıyalım.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Neyin kavgası bu böyle?
Neyin peşinde bu insanlar?
Hırstan gözleri kapanmış gerçeğe,
Hep ben, hep ben derdinde!

Ne zaman vicdansız olduk bu kadar ?
Neyin esiri olduk dünyada?
Bizi bu dünyada tek farklı kılan,
Ne zaman yüz çevirdik insanlığa?

Nerede ve ne zaman olduğu önemli değil ama,
Satmışız insanlığımızı paraya pula.
Ve kapatıp gözlerimizi yaşıyoruz,
Ucu bize dokunmadıkça.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Bir derdim var düşmandan öte,
Yüzüm güler ama içim virane.
Bulunur mu bilmem, bu derde çare,
Kaldım iki arada bir derede.

Kime desem, ne etsem,
Derman olmaz yareme.
Herkes söyler de hep,
Ben atarım sineye.

Birikti de dağ oldu,
Yürekte biriktirdiklerim.
Aşamaz oldum, aşılmaz oldu,
Dert ettiklerim.

Herkes memnun olsun istedim,
Herkese hep evet dedim.
Sonunda onları mutlu ettim de,
Ben yanıp kül oluverdim.

Ecir Uğur Küçüksille

Bir masa var ortada,
Herkes ona meraklı.
Bu öyle bir masa ki,
Önü ile arkası çok farklı.

Önüne geçen eğilir,
Arkasına geçen sevinir,
Kişilikler değişir,
Uğruna kavga edilir.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Binlerce isimsiz hikaye yaşanır,
Issız hastane köşelerinde.
Ne ümitler yeşerir, ne hayaller yıkılır,
Issız hastane köşelerinde.

Hani vardır ya, hep şikayet edenler,
Bulunduğu duruma şükretmeyenler.
Bir gün geçirse kendine gelir, titrer,
Issız hastane köşelerinde.

Bir odada yeni bebek ağlamasıyla,
Şenlenir yürekler.
Bir odada ölümün soğuk nefesiyle,
Kederlenir yürekler.
Bitmez hiç ibretlik kareler,
Issız hastane köşelerinde.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Gözlerim gözlerinden utanır,
Bakamam o yeşil gözlerine.
Sözlerim yüreğinden utanır,
Söyleyemem atarım hep sineye.

Sanırsın duyguları alınmış,
Taş kalpli biri beni.
Sineme girsende bir dinlesen,
Seni gördüğümde kalbimin sesini.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Geçer demiştim, unuturum demiştim,
Yıllar geçti unutamadım, gönlümdesin.
Biter demiştim, söner demiştim,
Ama, o kor ateşinle hala kalbimdesin.

Neydi bu kadar etkileye beni?
Yüreğime işleyen derin sevgi.
Çözemedim bir tanem,
Çözemedim, bırakıp gittin gideli.

Şimdi uzaklarda, başka gönüllerdesin belki,
Gününü gün ediyor, aklından geçirmiyorsun bile beni.
Gün gelir de hatırlarsan bu derbederi,
Unutma! Bıraktığın yerde bekliyor seni.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE

Çok çabuk unutuyoruz,
Millet olarak yaşadıklarımızı.
Ders almıyoruz olanlardan.

İlginçtir, seviyoruz mağdur edebiyatını,
Hemen savunmaya geçiyoruz,
Sorup soruşturmadan.

Doğruya yalan demek,
Yalana doğru demek,
Artık sıradan oldu.
Şaşırdık neye inanacağımızı.

Sayısız kümelere bölündük,
Oncu, buncu, şuncu diye.
Farkında olmadan kızdık,
Düşman olduk birbirimize içten içe.

Para kıstas oldu ilişkilerde,
Öyle ya, davul bile dengi dengine!
İyilik yapana şaşıldı,
Aranır oldu hep menfaat bunun neresinde?

Çıkmaktı hedefimiz,
Muhasır medeniyetler seviyesine.
Ama bu da hep sözde kaldı.
Varolanı kullanmaktan öteye gidemiyoruz,
Sayıyoruz olduğumuz yerde.

Eğitim desek o da perli perişan,
Sürünüyor yerlerde.
Öğrenciyi öğrencilikten çıkardık,
Öğretmenliğin saygınlığı kalmadı,
Öğrenci merkezli eğitim yapıyoruz diye!

Yazık ettik,
Hala da yazık ediyoruz.
Hiç de aklımız başımıza gelmiyor.
Unutmayalım,
Yok bu dünyada,
Vatanımızdan daha güzel bir ülke.

Ecir Uğur KÜÇÜKSİLLE